Muszę być silna cz. 8

 No dobrze Kochani, przekonaliście mnie. :D Macie kolejną część. Liczę na trochę kliknięć "Fajne", pokażcie, że jesteście! :) Część trochę krótsza za co przepraszam, ale jakoś tak wyszło.. Kolejna część jutro. :)

+ serdecznie zapraszam na tego photobloga: http://www.photoblog.pl/mistrzopowiadania/142661185 

+ Wysyłajcie swoje opowiadania na mój e-mail: [email protected]. Bardzo chętnie je opublikuję. :)

 *********************************************************************************

Niedziela. O nie, jutro poniedziałek i do szkoły. Boże, czy ja zawsze muszę psuć sobie ranek takimi stwierdzeniami? Zero optymizmu. Nie wiedziałam co mnie dzisiaj czeka, pewnie odrabianie lekcji, nauka i siedzenie w domu, bo nie umawiałam się z Karolem.  Wstałam wcześniej, zjadłam szybkie śniadanie i poszłam się ogarnąć, bo wyglądałam fatalnie. Mimo, że zwykle tego nie robię, pomalowałam się dzisiaj delikatnie, by zatuszować oznaki niewyspania czy też zmęczenia, spowodowanego siedzeniem do późna i pisaniem wierszy. Ubrałam czarne, obcisłe rurki, by podkreślić moją figurę (tak, jestem szczupła,  a raczej wyglądam jak patyk), do tego założyłam białą bokserkę, a na wierzch narzuciłam dżinsową kurtkę z ćwiekami na ramionach. Włosy zostawiłam rozpuszczone, lekko pofalowane. Nie miałam co robić, a za odrabianie zadań domowych nie chciało mi się brać, włączyłam więc radio i włożyłam płytę z muzyką skomponowaną przez Karola. I ponownie rozpływałam się przy dźwiękach jego gitary. Nie miałam jednak jeszcze pomysłu jak połączyć to z pozostałymi tekstami, postanowiłam poczekać na wenę, a teraz porobić coś innego. Z szafki wygrzebałam aparat i włożyłam go do torby. Nie chciałam siedzieć w domu, pomyślałam, że można by popstrykać parę zdjęć i na przykład dopasować je do wierszy. Albo chociaż tak dla zabawy, przespacerować się przy okazji. Mama nie miała nic przeciwko, kazała mi jednak pilnować telefonu, bo poprzednio nie odbierałam i się martwiła. Zastanawiałam się czy dzwonić do Karola, ale stwierdziłam, że nie chcę się narzucać, jest wcześnie i niewiadomo co robi, a nie chciałam go budzić.  Skierowałam się w stronę parku z nadzieją, że może tam uda mi się znaleźć ciekawe obiekty do fotografowania. I nie zawiodłam się, w ciągu godziny zapełniłam połowę pamięci, ale postanowiłam jeszcze trochę pobyć na świeżym powietrzu. Usiadłam na jednej z ławek i zaczęłam przyglądać się biegającym za psem dzieciom. Po chwili jednak stwierdziłam, że to nudne i przeniosłam wzrok na jeżdżących na desce chłopaków. Jakie ewolucje.. niesamowite. Wyciągnęłam aparat i pstryknęłam im kilka zdjęć. Przerwałam jednak, gdy zobaczyłam idącego alejką Karola. O kurczę. Włożyłam lustrzankę z powrotem do torby, w tym czasie on doszedł już do mnie. Co mnie zdziwiło nie powiedział  cześć, nawet nie popatrzył w moją stronę. Szedł szybko, obojętny na cały świat.

- Karol! Zaczekaj! - krzyknęłam idąc za nim. Chłopak jakby mnie nie widział ani nie słyszał, nie obrócił się. Zrezygnowana wróciłam na ławkę i postanowiłam do niego zadzwonić. Było mi przykro, po raz kolejny ktoś mnie olewa. Przedtem Daria dla tych plastików, a teraz Karol - osoba, której zaufałam, która miała szanse zostać moim przyjacielem. Teraz? Niech zapomni o kolejnych spotkaniach. On mnie ignoruje, to ja też będę ignorować jego. Sam tego chciał. Dzwoniłam do niego kilkanaście razy, ale nie odbierał. Dochodziła 16, postanowiłam wrócić do domu i coś zjeść. Po drodze wciąż wydzwaniałam do Karola. W tej części parku było akurat cicho, niewielu ludzi tędy szło, bez problemu usłyszałam więc dźwięki gitary. Czyżby tu był? A może.. Postanowiłam to sprawdzić. Wychyliłam się, by zbadać teren, ale za drzewem zobaczyłam tylko leżącą na trawie komórkę.

**********************************************

Pamiętajcie, żeby zajrzeć do Kasi: http://www.photoblog.pl/mistrzopowiadania/142661185 :)