Confession.

http://www.youtube.com/watch?v=fknpcEnbGro&feature=related

Czasem sam się zastanawiałem dlaczego ludzie porzucają pisanie swoich dzienników.

Czemu robią bardzo długie przerwy.

Nie piszą regularnie.

Czy nie mają nic do opowiedzenia.

Nie chcą czegoś zapamiętywać, a że jest tego dużo nie piszą nic.

Ich życia są nieciekawe.

Długo nad tym myślałem, gdy przeglądałem czyjeś pamiętniki, dzienniki, notatki.

Dlaczego?

To pytanie było wszechobecne.

A co gdy ono samo dotyczy mnie.

Jak ja się wytłumaczę.

Jak mam się obronić przed zarzutami które sam stawiałem?

No jednak już wiem jak.

To, że przerywasz spisywanie swoich myśli nie wynika z lenistwa.

Nie wynika z braku intensywnych przeżyć.

Powodem tego także nie jest chęć pominięcia, przeoczenia czy zapomnienia jakiś dni swojego życia.

Powodem tego jest... życie.

Nie nieciekawe niegodne opisanie.

Nie złe nie godne zapamiętania.

Wręcz przeciwnie.

Życie w którym dużo się dzieje.

Dużo spraw wartych zapamiętania.

Wartych by oprawiać je w ramki i stawiać na półeczkach, które często się odkurza.

Brakuje jednak czasu by to spisać i pozostawić gdzieś indziej niż we własnej głowie.

Przynajmniej ja tak to teraz widzę.

Dużo dobrego się wydarzyło.

Dużo dobrego się dzieje.

Dużo dobrego się zdarzy.

Choć skoro dla mnie zło jest dobrem to można powiedzieć, ze zmienił się tylko rodzaj dobra.

Ale ten mi się podoba zdecydowanie bardziej.

Dobrze jest wstać i nie zastanawiać się czy dzis znajdzie się ktoś kto bedzie chciał się spotkać.

Dobrze, że nie planuje się wyjazdów jednoosobowych,z kuszetką dzieloną z obcym człowiekiem.

Świat lubi zawirować.

Jeśli jednak jest punkt na który warto patrzeć gdy wszystko dookoła wiruje...

to wtedy się nie zwymiotuje życiem, bo choć wszystko naokoło wiruje.

Wewnątrz jest spokój.