"Dzieciństwo jest dobre dlatego,

"Dzieciństwo jest dobre dlatego, że każdy dzień zaczyna życie na nowo, bez ciężaru dnia wczorajszego."

Dwa małe dzieciaczki które miały swój wielki świat i twierdziły, że są dorosłe.

 Mały Kamil uwielbiał bawić sie w Tatę, reperował swój pojazd budował dom z krzeseł i koca, odkrywał nowe cenne skarby z szafie pełnej rupieci, chował sie w okopach i budował pułapki jak na prawdziwego żołnierza przystało.

Mała Gika tej było wszędzie pełno, jednak najczęściej była kapitanem na statku zrobionym z koca w cieniu masztu z wielkiego orzecha, zdarzało sie czasem za jakiś majtek pokładowy źle skoczył z platformy widokowej i złamał nogę, ale jak to na morzu ofiary w ludziach musiały być, dzielnie uczyła się gotować w przydomowej piaskownicy i swe piaskowe potrawy podawała Babci w najbardziej ekskluzywnej przypiaskownicowej restauracji, nie obyło sie również bez przedstawień w najlepszym teatrze w Polsce który mieścił sie na tarasie Babci, no i oczywiście idealnie odnajdywała sie w roli księdza udzielając ślubu  rodzeństwu i kuzynostwu.

Dzieci mają wyobraźnie :D

"W klasy gra się małym kamyczkiem, który należy popychać czubkiem buta. Elementy gry: chodnik, kamyczek, but i piękny rysunek kredą, najchętniej kolorową. Na górze jest Niebo, na dole jest Ziemia, trudno jest trafić kamyczkiem w Niebo, prawie zawsze źle się jakoś obliczy i kamyk wylatuje poza rysunek. Powoli jednak nabiera się zręczności koniecznej, by przechodzić z jednego kwadratu do drugiego, i któregoś dnia może się uda wyjść z Ziemi i przenieść kamyczek do samego Nieba. [...] Na nieszczęście, zanim ktokolwiek nauczy się przenosić swój kamyk do Nieba, nagle kończy się dzieciństwo i wpada się w książki, w lęk, w spekulacje na temat innego Nieba, do którego również trzeba umieć znaleźć drogę. A ponieważ skończyło się dzieciństwo [...], zapomina się, że aby się dostać do Nieba, potrzeba kamyczka i czubka buta."