boo Madzia ma zajaaaawkę.  

Normal 0 21 false false false MicrosoftInternetExplorer4 <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standardowy; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;}

ale ,  szczęście również jest jak bańka mydlana .   trwa chwilę i jest przepiękne. lecz za chwilę pryska i znów wraca szara rzeczywistość ,  do tego uderzając nas z podwójną siłą . jakby chciała pokazać, że na pewno wygra. Więc po co właściwie być szczęśliwym.? Ach, tak . żeby całym sobą poczuć tą cudowną chwilę. Żeby choć przez moment móc pomyśleć "jestem szczęśliwy". Żeby najpierw kochać, a później nienawidzić. Gdy ktoś odbierze nam źródło szczęścia, lub po prostu ono przestanie działać, nienawidzimy. Samych siebie, za to że daliśmy się tak głupio wrobić, oraz owej rzeczy, że już nie jest nam potrzebna. Gdy więc już stracimy to szczęście, zaczynamy widzieć wszystko w czarnych barwach. Ta szarość, codzienność, wydaje nam się odległym szczęściem którego nie możemy dosięgnąć. Jest jeszcze gorzej. Sięgamy dna. Lecz po pewnym czasie odbijamy się od niego. Kiedy jest skok nie wyjdzie nam tak jak powinien, wracamy powrotem. Zostajemy tam tak długo, aż ziemia pod stopami staję się odpowiednio giętka, żeby wybić nas z powrotem na równię. I wracamy do "ukochanej" szarej rzeczywistości. Po pewnym czasie znowu szukamy szczęścia, ponieważ zaczyna nas ona denerwować. Błędne koło. Najbezpieczniej byłoby więc, być na środku. Ale nie tkwić w tej szarości, tylko znaleźć ostoję miłości, spokoju i przyjaźni. Zatopić się w tym wówczas i nie pozwolić odejść. Nie myśleć że to szczęście. Dbać tylko o to, co się ma. Pielęgnować, jak roślinę. Wyrośnie nam z niej piękny kwiat, który nazwać będziemy mogli życiowym szczęściem.

A po co ja to napisałam, skoro i tak nic o życiu nie wiem .

dziękuję za uwagę.   xd   i tak nikt nie przeczytał.    ^^