Przepraszam. Za to, co z wami robi jak to cudownie sprowadzam was na psy. Moje uczucia do was nigdy sie nie zmienią, a ja i tak dostane miejsce co najwyżej w waszych dupach. Rozumiem was, chcecie to macie. Nie nazwe sie suką czy kurwą. Nie zrobie tego dla was, chociaż moglibyście zacząć tak do mnie mówić. Jestem skazana na ból i cierpienie i jakoś już jestem do tego przywzyczajona, że jestem jakimś jebanym wyrzutkiem i odmieńcem. Żyje pełnią życia, ale widocznie los nie chcę żebym była szczęśliwa z kimś, czy nawet sama. Przykro Mi. Cholernie, że jednak wyżalić się umiem tylko jebanemu fotoblogowi, a nie IM. Mam przyjaciołom  raz, dwa, nawet trzech czy więcej. Nie liczy się ilu ich jest, ważne jak bardzo mnie kochają. Ja również kocham ich. Chcę cierpieć teraz w samotności, bo znów życie zadało mi cios prosto w serce. Chce czuć na skórze ciarki, adrenalinę, która zawsze przybywała gdy robiliśmy coś niemożliwego. Tak bardzo za nim tęsknie. Nic, ani nikt mi go nie odda. Boli Mnie to, ale co ja mogę. Jedynie mogę stać, nie zawalczę bo wiem, ze tam gdzie jesteś jest Ci lepiej. Może tak miało być? Może nie. Jednak to się stało, nie wróci, a ja chcę tylko czuć, że jesteś gdzieś blisko. Czuwasz. Mam taką pewność, że siedzisz przy mnie i chcesz mnie prytulić. Jeśli Bóg istnieje, to musi mnie bardzo nie lubić, musiałam mu wyrządzić wielką krzywdę, ale widocznie chciał widać jak ubolewam nad stratą taty i Dawida, że zabrał ich do siebie. -JESTEŚCIE TAM? - TAK? - TO DOBRZE, BAWCIE SIE DOBRZE. JUŻ TĘSKNIE.. Dostałam depresji, czy tak można? Chcę Cie.. 

Zły Boże, dlaczego zabrałeś mi moją miłość. Niech wróci, oddaj Mi go. Chociaż jednego. Proszę, jeśli mi nie oddasz, to niebawem zawitam u Ciebie. Uwierz Mi, kocham ich. Bardzo.