-Dzień dobry! Dwa serca bijące w jednym rytmie i zestaw „szczęśliwe życie dla dwojga”, proszę. -Na miejscu czy na wynos? -Raczej na wynos, ale jak najszybciej. -Płatne gotówką? -Nie, poproszę na kredyt. Spłacę dobrą karmą z przyszłego wcielenia. -To niemożliwe! -Dlaczego? -Nakaz z góry. -Pierdolona biurokracja, nawet tutaj…! -Grozisz mi?! -Grożę, i chuj! Wypierdalaj! Czasem boję się, że te wewnętrzne dialogi układane dla rozrywki staną się rzeczywistością. Czasem wydaje mi się, że pewnego dnia mój umysł będzie funkcjonował w zupełnie innej czasoprzestrzeni niż moje ciało, a wtedy takie słowne układanki przestaną być żartem. Wewnętrzna luka. Chwilami mam wrażenie, że mój mózg przyjmuje zbyt dużo bodźców, za bardzo je analizuje i widzi za dużo. I kiedy tak widzi jak się sprawy mają, i jednocześnie jest świadomy, że inni tego nie widzą. Wtedy zaczyna się samotność. I wolność.