26/01

-Dziewczęta, jeszcze raz! Raz, dwa, trzy, raz, dwa trzy! - klaskała w dłonie pani Montgomery. - Spiąć tyłki, plecy prosto! No dalej! - zamachała rękoma. - Od nowa! Ustawcie się!

             Kilkunastoosobowa grupka nastolatek padała ze zmęczenia. Sala treningowa była naprawdę całkiem spora. Jedną ze ścian szczelnie zakrywały lustra, a na pozostałych były rozsiane ogromne okna. Z magnetofonu stojącego w rogu hali rozbrzmiewała muzyka. Serena odgarnęła z czoła kosmyk włosów. Była cała zgrzana i spocona po prawie dwóch godzinach ostrego treningu. Czy ta baba robi kiedykolwiek przerwy? pomyślała ze zgrozą, wykonując od nowa wymyślny układ. Tuż obok niej Michelle z dumą zadzierając nosa, próbowała idealnie wykonywać ruchy. Widać było jednak, że i ona jest również zmęczona.

-Raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy! Z życiem, z życiem! - nauczycielka ponownie zaczęła swoją zachęcającą śpiewkę. Po chwili jakby oklapła. - Jesteście beznadziejne! Biegem pod prysznic! Jutro macie zatańczyć lepiej! - krzyknęła i opadła na parkiet.

             Kątem oka zauważyła jak Serena zbiera swoje rzeczy z ławki i zmierza do szatni.

-Monroe! Do mnie! - krzyknęła.

             Serena lekko drgnęła na dźwięk swojego nazwiska ale zawróciła i mężnie stawiła czoło nauczycielce. Kiedy dzieliło je zaledwie półtora metra, pani Montgomery powiedziała:

-Bardzo mi miło mieć cię pod swoją opieką Sereno. Długo czekałam na spotkanie z tobą. Jak pewnie się domyślasz, chciałam ci pogratulować jako osobie, która najlepiej podołała mojej choreografii. Jesteś samoukiem?

             Dziewczyna przytaknęła.

-Świetnie. Najlepiej jest kiedy talent odkryje się samemu. Mam nadzieję, że po dzisiejszym treningu nie oceniłaś mnie jako wredne babsko? - uśmiechnęła się zgryźliwie.

-Nie, skąd! - próbowała zaprzeczyć dziewczyna. - Pomyślałam tylko, że jest pani bardzo wymagającym nauczycielem.

-Taak, muszę nim być skoro mam pod pieczą szczególnie uzdolnione osóbki, które chcą coś wynieść z tej szkoły. - mrugnęła do niej porozumiewawczo. - Idź już pod prysznic, nie chcesz się chyba spóźnić na następną lekcję?

-Nie, wolałabym się nie narażać już pierwszego dnia. - nieśmiało uśmiechnęła się Serena. - Dziękuję za miłe słowa. Do widzenia.

-Do widzenia.

BLOGSPOT + 18.