Konwersacja z demonem

Czuła, że niektóre sytuacje w jej życiu nie dzieją się bez przyczyny. Bywają one nagrodą, bądź karą za czyny dokonane. Czasami nawet była skłonna uwierzyć w tego Boga... Na przykład w tym momencie, gdy czuła zbliżające się wilgotne ciepło, a oddech tego Mężczyzny rozpalał w niej ogień piekielny dręczący wszystkie zmysły. Były takie chwile gdy myślała, że zwyczajnie eksploduje, a to co po niej zostanie to jedynie wspomnienie czy też mokra plama na ścianie. Jeżeli Diabła ma przed sobą to i Bóg istnieje. Prawda? Brak miłosierdzia z jego strony drażnił delikatne ucho. To przyjemny stan którego by nie zamieniła na żaden inny. Narkomani mają swoje dragi i tym podobne wynalazki, Ona ma Jego.

Właśnie, a kim jest Ona dla Niego?

On kieruje się instynktem, jest drapieżcą, który uwielbia polować. Jego priorytetem nie jest zabijanie swej ofiary lecz posiadanie jej na własność. Czasami myślała, że Jego marzeniem jest prywatna galeria podobna do tej w Paryżu. To kolekcjoner kobiet...

-         Sądzę, że powinieneś już mnie opuścić. Wiecznie mi mącisz w głowie i nie pozwalasz spokojnie spać. Chcę odpocząć... -Skłamała, kobiety tak mają, że wybierają gorsze zło. On o tym dobrze wiedział dlatego nie odszedł, a jedynie wsunął powoli dłoń w jej kręcone włosy. Chwilę się nimi bawił, były takie przyjemne w dotyku. Delikatne i miękkie jak jedwabne nici. By znów nie upierała się przy swoim zmiażdżył jej malinowe usta w namiętnym pocałunku. 

Może to i zwykła historia, ale każdy ma swego demona o którym wie i nie chce się go pozbyć, chodź temu zaprzecza. Może to poradnik dla tych którzy są rozdwojeni w sobie gdy mają do podjęcia decyzję?