Zbyt słabi by żyć...

Muszę być dzielna, chodzić jak w zegarku, czasem się uśmiechać wymuszonym, zmęczonym i natychmiast znikającym uśmiechem, robić automatycznie rzeczy, które ktoś musi przecież wykonać. Nie mogę zostać sama, muszę oszczędzić sobie tej grozy I znowu potrzebuję ciszy, spokoju. Muszę uciec od ludzi. To popadanie ze skrajności w skrajność może doprowadzić do szaleństwa. Jedyną zaletą jest to, że utrzymuje mnie przy życiu. I obi jak najdłużej przecież nie chce krzywdzić już nigdy więcej,a robie to niestety nadal...

Schudłam. Widac już kości: żebra, miednice, obojczyki, kolana i wiele inncyh. Coraz więcej do kolekcji. I na szczęście nogi mi chudną. Od jutra głodówka. Znów... Który to już raz?? Nie wiem.... Coraz trudniej przeciez policzyć...