Za drutami zamknęli jej świat, bez zabawek, bez matki, bez śmiechu. Dni płynęły monotonią dat w ciągłej męce i w pracy pośpiechu. Ona serce swe otwarła niebem, gdy ukradkiem drżące starcze dłonie obdarzyła wydzielonym chlebem – wyznaczając swego życia koniec. Ktoś z oprawców dostrzegł ją złym okiem i nie było litości w tym wzroku, postawiona pod ścianą wyrokiem anielała z każdą chwilą po trochu... Salwa hukiem przez plac apelowy otworzyła jej drogę do nieba, karząc czystym strzałem w tył głowy serce dane na kawałku chleba... Echo salwy krzyczy męką duszy: gdzie był Bóg, że nie błysnął cudem? Ziemi gromem ni jednym nie wzruszył. Czyżby odszedł, ginąc ze swym ludem?