Memories

Babciu,

Patrzysz na mnie z góry już ponad pół roku. Nie wiem nawet kiedy to zleciało. Ten czas tak szybko biegnie.

Dziś pokazało mi się wspomnienie sprzed trzech lat i te oto zdjęcie. Lubię je. Pamietam ten dzień. Byłaś w szpitalu. Spędziłaś tam tak wiele czasu. Ale byłaś. Zawsze do nas wracałaś. Prawie zawsze.

Nie będę kłamać bo nie płacze już codziennie. Ale chyba codziennie myśle. Płacze już mniej. Może się nie pogodziłam ale zrozumiałam. Zrozumiałam, że takie już jest te życie. Chyba bez sensu. Bez sensu, ze właśnie taki jest finał. Nadal w głębi duszy wierze, ze po prostu się jeszcze spotkamy. Tam na górze. Czy na dole. Gdziekolwiek. Nieważne gdzie. Ważne, ze się spotkamy, zobaczymy gdy i mój nadejdzie finał. Teraz jak to pisze czuje taka wielka gule w gardle, ze aż ślinę mi ciężko przełknąć. Nie płacze już tyle. Wiem, ze nie lubiałaś gdy byłam smutno, gdy było mi źle. Brakuje mi Ciebie. Cholernie.

Wiem, ze to wiesz. Wiem, ze to czujesz. Tak bardzo bym chciała Coe przytulić. Znowu. Chociażby tak jak na tym zdjęciu. Radzę sobie tu jakoś bez Ciebie, wszyscy sobie radzimy. Chociaż czasem jest cholernie ciężko. Wiem, ze z Tobą byłoby lżej. Łatwiej. Mogłabym zadzwonić i się po prostu wygadać. Tak bardzo tęsknie..