Myślałam, że to już nigdy nie wróci, że jestem na to przygotowana. Nie sądziłam, że jednak będzie tak boleć i wszsytko we mnie ożyje i powróci. Boli...i to cholernie (chodź miało nie boleć ;( ) Kocham nadal... mimo wszysto....( i to jest chyba największy mój błąd). Czy ja kiedykolwiek będę mogła powiedzieć do innego chłopaka "Kocham Cię" z pełną świadomością, że tak właśnie jest?? Boje się, cholernie się boje, że przez całe życie będę czuła w sobie stratę, pustkę... Boję się, że co jakiś czas będę sobie wyobrażać jakby to było gdybyśmy byli jeszcze razem, jak potoczyłoby się nasze życie

---

---

---

Jedna chwila wystarczyła, żeby moje życie przewróciło się do góry nogami...Gdy Go poznawałam miałam wszystko czego mi było trzeba. Miałam luz ( w końcu były wakacje), pogoda dopisywała i to bardzo, miałam przyjaciół i ekipę z która codziennie się spotykałam. Nie miałam czasu na nude, siedzenie w domu i rozmyślanie. Z rodzinką mi się układało, nie miałam nawet potrzeby bycia z kimś. No ale pojawił się ON. Opalony, uśmiechnięty ratownik, w boskich okularkach. Uśmiechał się non stop i kątem oka widziałam, że obserwuje naszą grupkę (i wcale mu się nie dziwie. Na takich wariatów jak my trzeba szczególnie uważać :D) O dziwo (co było do mnie zupełnie nie podobne) nie traktowałam go jako "nowego obiektu westchnień". Owszem podobał mi się ale nie robiłam sobie żadnych nadziei bo wiedziałam, że nic z tego nie będzie. Nawet gdy wymieniliśmy się nr telefonów. Od razu założyłam, że pewnie posmsujemy sobie przez parę dni może tygodni i na tym się ta znajomość zakończy. Jednak pomyliłam się. Dwa dni później się spotkaliśmy. Było miło i przyjemnie, ale w dalszym ciągu nie traktowałam tego poważnie. Żyłam chwilą nie myśląc o przyszłośći (tym bardziej z nim). Z czasem zaczęliśmy przesiadywać cały czas na gg rozmawiając ze sobą. Później przyszedł czas na codzienne spotkania (mmm...jeden z najpiękniejszych okresów w moim życiu) No i się zaczęło. Powoli, stopniowo zaczęło mi coraz bardziej na nim zależeć.Aż w końcu z pełną tego świadomością mogłam mu powiedzieć "Kocham Cię kotku"...
Niestety zostało mi to do dziś... Wywinął mi już tyle numerów.... tyle razy przez niego ryczałam, a mimo to nadal go kocham i wierzę, że kiedyś nastąpi ten dzień w którym znowu usłysze od niego zdanie, na które tak bardzo czekam....


Bo w głębi duszy wierze w Ciebie skarbie (mimo że często temu zaprzeczam)