Zapomniałam zatrzymać czas.

"Zapomniałam zatrzymać czas."

"Czas na brzegu szklanki trwa, póki co."

"Nie wiem, jak dać radę bez wiary."

To przykre, gdy unieszczęśliwiasz drugiego człowieka.

Ale bardziej przykrym jest unieszczęśliwianie go nieświadome, a przede wszystkim  wbrew swojej woli, zamiarom i działaniom...

Nie jest łatwo, nigdy nie było. Nawet nikt nie powiedział, że będzie aż tak trudno...

Ale gdy pragnie się coś zmienić ze wszelkich sił, na każdy sposób i w końcu, nareszczie ma się te wrażenie, że już wszystko zostało zrobione i dowiaduje się, że... i tak jest źle... to poprosu ręce opadają, łzy płyną, umysł pyta 'dlaczego...?' a serce nazwyczajniej w świecie boli...

Sto razy bardziej wole pokutować za coś, co rzeczywiście miało miejsce, co się stało, zostało powiedziane, czy to w zgodzie czy pośród krzyków... niż za coś, o czym nie wiem, czego nie rozumiem.

Stajesz się kimś obcym dla mnie, gdy nie widzisz tego, kim się stałam dla Ciebie.

Dla Ciebie.

I tylko dla Ciebie.

Pierwszy raz kiedykolwiek... właśnie, dla Ciebie.

Czuję, że nie mam sił. Ani na to, ani na nic...

Gdy czegoś się tak bardzo pragnie, od kiedy tylko się pamięta, dąży się tylko do tego by to zyskać, spełnić. Czasami dociera się do tego celu, osiąga się to, wkońcu. Uwierz mi, że wolałabym dalej, nawet bezmyślnie tylko dążyć, niż dowiedzieć się, że to nie było nic warte. Przyniosło tylko szkodę. I generalnie jest źle. Albo trochę bardziej. Mianowicie - gorzej niż kiedyś.

Kiedyś.

Kiedy?

Kiedy było dobrze.

Dla kogo?

Dla Nas.

Nie dla wszystkich...

Teraz.

Teraz?

Jest dobrze.

Dla kogo?

Dla Nas.

Nie...

Dobrze wiem, że gdyby nie przeszłość, i gdyby to wszystko zaczeło się chociażby teraz... Byłoby to czymś, o czym każdy marzy. Cudowne, niewinne, upragnione...

Choć tyle czasu wierzyłam w to, że im więcej przeszkód, tym na lepsze to wyjdzie, tym bardziej to Nas umocni to własnie tracę wiarę w to... Przeszłość jest jak Nasza druga skóra. Możemy próbować ją zagłuszyć, zapomnieć, ale wkońcu i tak wygrywa z Nami. Nie daje Nam spokoju. Nigdy nie da.

Pragnę, byśmy potrafili z nią żyć. Nie tak, jakby to wszystko nie miało w ogóle miejsca, ale tak, jakby to było jedynie dla Nas próbą...

Ale, cholera, to jest takie trudne!

Nie udaje się...

Przestaje wierzyć, ratuj mnie.

Bo gdy przestanę, nie będzie już nic.

Uratuj mnie, bo upadam