Wiatr we włosach

Może się uśmiecham, ale czy to musi byc szczery uśmiech?

W ostatnim czasie poznałam wielu nowych ludzi, ale również poznałam się na tych, którzy jakoś byli od zawsze. Tyle lat spędzonych razem, tyle wspólnych wspomnień i jakoś ten kontakt zanika, mimo tego, że chce sie go na siłę utrzymac. Natomiast Ci co jakoś nie byli kimś specjalnym, nagle stają się bardzo ważni. Szkoda mi niektórych znajomości. Żadnych moich słów nie uważam  za jakieś zbędnie wypowiedziane, może po prostu nie były skierowane do tej osoby co trzeba. Cały czas szukam odpowiedzi na różne pytania, a gdy jest szansa na usłyszenie tego na co czekam, to zawsze coś/ktoś mi w tym przeszkadza. Lecz najgorszy jest moment usłyszenia czegoś przez osobę trzecią, która nie jest świadoma mocy swoich słów, ja tego nie okazuję, ale w środku to nie jest fajne. Wszyscy spostrzegają mnie jako osobę bez problemów, ale tak nie jest. Może nie palę, nie piję, nie imprezuję, nawet nie przeklinam, ale problemem często jest walka z samą sobą, z pytaniami przed zaśnięciem. Co z tego, że słyszę "Chciałabym miec podejście do życia takie jak TY!", skoro sama nie potrafię tak sie z tego cieszyc? Wszystko co prezentuję moją osobą na pewno jest optymistyczne, może czasem przerażające, gdy jestem zła, ale niewiele osób wie jaka jest najprawdziwsza Sokółka. Dowiedziałam się ostatnio wielu rzeczy, nawet nie prosząc o te informacje. Może się powtarzam i piszę ten tekst bez jakiegokolwiek sensu, ale tak jest jakoś lepiej. W ukryty sposób mówię co myślę. Najbardziej nie lubię niezręczności, ale nie tej niezręczności z nieznajomymi, ale tej niezręczności z bliskimi. Wiesz, że możesz porozmawiac z tą osobą , wie ona o Tobie prawie wszystko i mogłaby jeszcze więcej, ale boisz się całkowitej utraty znajomości. Nie chodzi o brak tematów do rozmów, bo one zawsze są i będą. Chodzi i skrępowanie w rozmowie, które powoduje, że nie jesteśmy sobą, mimo że byśmy bardzo chcieli.  Ja dogadam się z wieloma osobami, ale są wyjątki, które delikatnie próbują ukazac, ze to nie tak, ze one nie chcą rozmawiac, ale również się boją. Co ja robię nie tak? Przecież powtarzałam, że ja to przyjmę nawet jak będzie bolesne. Ciężko jest byc szczerym człowiekiem? Nie potrafię nie wracac co jakiś czas do tego tematu, bo nadal nie mam jasnych odpowiedzi. Przykre, ale jak już czekałam tyle czasu, to chyba już nie chce wiedziec, bo się domyślam wielu rzeczy. Chyba pora zakończyc to wszystko i się nie przejmowac, bo Ci prawdziwi znajomi są blisko i na nich mogę liczyc.

Ten wpis pewnie nawet nie trafi do docelowego punktu przekazu, ale mam wenę, by się tym podzielic. No cóż, że to photoblog i liczy się fejm, ale czasem ma się ochotę to wszystko napisac.