W swoim życiu często lapalam się na tym, że powtarzam sobie "ja nie będę mieć męża. Na pewno nie.." Dopiero teraz wiem, że faktycznie miałam rację. Nie będę mieć męża. Ale prawdopodobnie będę mieć żonę.
Pomysł narodził się w Dalii główce już w zeszłym roku. Były kwiaty..Bylo nie otwarte wino*śmiech*, było romantycznie.. Wiecie, taki jeden z tych motywów w filmach kiedy bohaterka podnosi dłonie do twarzy i ze wzruszeniem mówi "tak". Rzadko kiedy wnika się w prawdziwe emocje postaci.. W głowę, w której w ciągu kilku sekund pojawia się mnóstwo klatek i pytań. Czy jestem gotowa? Czy to ta osoba? Czy tak miało wyglądać moje życie? Czy jestem w stanie zapanować nad swoim egoizmem i stać się odpowiedzialny za los drugiego człowieka? Powiem szczerze, ja wtedy, rok temu jeszcze nie byłam. Nie zrozumcie mnie źle, Ty skarbie też nie, byłam pewna osoby obok siebie. Tylko że dochodził do mnie głos i opinie społeczeństwa. Slub dwóch kobiet? "To nie ślub. To bal przebierańców". To chore ale i ja tak myślałam. Przyznam z bólem, że po prostu przesiąklam mentalnościa polską. Do wszystkiego ponoć trzeba dorosnąć.. Teraz kiedy bilety zostały zabukowane (jezuu..juz w sierpniu -,-) , kiedy dziś odebralysmy te obrączki, opilysmy decyzję z naszymi ukochanymi przyjaciółmi (Kocham was chlopcy! będziecie najlepszymi świadkami na świecie!), kiedy to wszystko dzieje się TU i TERAZ - wiem że całe moje życie zmierzalo do tego momentu. I odliczam dni. Kiedy te, srebrne obrączki które widzicie na tym zdjęciu zmienią się. Na złote.














* * *
42 dni.