Biegnę przed siebie. Chwilowo sama nie umiem określić, czy przed czymś uciekam, czy kogoś gonię. Słyszę, jak sszumi mi w głowie. Uderzyłam w coś? Nie przystając ani na chwilę dotykam czoła. Palce mam lepkie od krwi. Krwawię. Tylko dlaczego nie pamiętam co się stało? Słyszę przeraźliwy krzyk. Już wiem gdzie jestem i po co. Ciemność lasu nocą przyprawia mnie o dreszcze, ale nie poddaje się. Wiem, że jeżeli jej nie znajdę - on zrobi to pierwszy. Staram się poruszać płynnie i cicho, ale potykam się wielokrotnie. Znów mnie woła. Znów wzywa pomocy. Jej głos długo kołysze się w mojej głowie. Jest coraz bliższy, równocześnie będąc coraz bardziej przerażający. Boi się. Czuje jej strach. Potykam się po raz kolejny. Mam coraz mniej siły, ale i coraz mniej czasu. "Gdzie jesteś?" - rzucam w przestrzeń. "Gdzie do cholery jesteś?" ponawiam. Zatrzymuje się. Wiem już, że nie zdąrzyłam, że dopadł ją pierwszy. Wiem, że jestem kolejna. Schylam się. Biorę jakiś kij. Nie poddam się bez walki. Moje wszystkie zmysły praują w zdwojonym tempie. Oddech stopniowo się wyrównuje, słyszę bicie swojego serca. I kiedy myślę, że to już koniec czuje jego oddech na swoim karku. "Mam Cie" - mówi chwytając mnie za gardło.
Zrywam się. Nie bardzo rozumiem gdzie jestem. Otacza mnie ciemność. Dotykam dłonią materiału. Łóżko. Jestem w łóżku. Gdzie zniknął las? Gdzie jest ona? Przecież muszę ją odnaleźć. Zdezorientowana patrzę w prawo. Leży. Sprawdzam czy żyje. Oddycha normalnie. Śpi.
Kładę się z powrotem, wiedząc że już dziś nie zasnę. Wróciły. Koszmary wróciły. Zawsze wracają.
Wpatrując się w sufit zastanawiam się o co chodzi. Czwarta noc z rzędu śni mi się to samo. Urywa się zawsze w tym samym momencie. I zawsze po przebudzeniu nie mogę zasnąć. Dłuzej nie wytrzymam bez snu. Uzależnienie od kawy pozwala mi przetrwać, ale to walka z wiatrakami.
Wiem, wiem że dziś też nie zasnę.

Rozpaczliwie staram się utrzymać na powierzchni.