Welcome in my world... 

Drugie zdjęcie z pierwszego dnia wyjazdu (15.09.23)

Ruiny cerkwi w Berezce i ja w środku nich.

Wróciłam z wywiadu niedawno. Miałam go godzinę temu i trwał z 5 min.

Przeleciało moment, ale jak zwykle się denerwowałam przed i w czasie

miałam jeden moment, gdy po prostu nie wiedziałam jak ubrać w słowa

odpowiedz i wyszło byle jak. Mam nadzieję, że to wytną albo przynajmniej nikt 

nie zauważy. Zresztą, nawet jeśli to, co?

Jeśli cos ktoś sobie pomyśli to jego sprawa. Mogę się założyć, że niektórzy myślą

o mnie źle i mają do tego prawo, ale to ich zdanie nie moje.

Ludzie, którzy nie lubią innych są też czasami ludźmi, którzy nie lubią samych siebie.

Dzisiaj tłumaczyłam moje podejście mężowi, gdy uznał, że jak dodaje posty o zwiąkach

to ludzie od razu myślą i gadają, że między nami jest źle.

No i co z tego? Przez to, że ktoś sobie dopisze całą historię, dlaczego udostępniam

jakieś posty to mam ich nie dodawać? Ludzie będą tak czy owak gadać i nic na to się

nie poradzi. 

Przez rehabilitację dzienną mam tak mało czasu i jestem okropnie zabiegana, że szok.

Ledwo wyrywam chwile na pisanie teraz, bo zaraz muszę iść ogarnąć sypialnie,

przygotować rzeczy na rehabilitację a potem ugotować młodemu obiad, zjeść i 12:15

wyjechać. Kiedy dojadę przebieram się w strój i mam wirówkę o 13:45 przez 17 min.

Potem zabiegi są w różnej kolejności, bo zależy, co się zwolni.

Wczoraj miałam tensy na kręgosłup, potem ćwiczenia na podwieszeniu, lampę solux,

masaż i na końcu galwanizację na nogi. Ostatni zabieg jest dla mnie nowy i nie do końca

mogę mieć go wykonany, bo nogi nie pozwalają. Powinnam nie czuć prądu czy szczypania.

Przez pierwsze dni już po 3-4 min szczypało a wczoraj to już w ogóle złapało jakiś nerw

i czułam jak prąd przepływa mi od łydek do stóp. Od razu zakończyłyśmy jego wykonywanie.

Aż się boje, co będzie dziś. Potem wracam przed 16. Jem obiad i kładę dziecko na drzemkę.

Po niej idziemy na spacer i jest wieczór.