AUTODESTRUKCJA

No i to jest obraz tego co skrywam. To już uzależnienie. Dziś nie mogłam spać z bólu, budziłam się co godzinę, zasypiałam znów w męczarniach z marzeniem by to wszystko choć na tę jedną noc zniknęło. Zawsze to bylo moim środkiem nasennym, lecz tym razem przedobrzyłam. Pierwszy raz aż zrobiło mi się słabo i miałam ochotę wymiotować. Być może dlatego, że byłam troszkę wciąż pod wpływem procentów. Właśnie... Procenty- to dzięki nim mogę choć na chwilę zapomnieć o problemach, dać się ponieść chwili, zapomnieć o reszcie świata. Smutne. I prawdziwe. Cóż... Mam gdzieś konsekwencje. Byle by było "ok" chociaż pozornie, chociaż na parę chwil. Wiem, że jestem zgubiona... I zgubna także. Czuję, że działam na szkodę otoczenia. Ale przede wszystkim na swoją szkodę. Auto- destrukcyjnie niszczę, staczam się, pogrążam bez celu, każę się za to, że żyję i marnuję tlen istniejący na naszej beznadziejnej Ziemi. A mógłby go przecież wykorzystać ktoś bardziej cieszący się ze swojego jestestwa, ktoś w większej potrzebie i  niewiedzy niż ja. Bo ja już wiem, że życie tu jest pozbawione najmniejszego sensu. Teraz już wiem.