Gdy szczęście zamyka drzwi

Dzisiaj mam dość melancholijny humor, czasami mi się wydaje, że z takim samopoczuciem nie powinnam nic pisać.

Nie powinnam pisać, może dlatego, że jestem zbyt szczera

A ktoś, kto coś o tym wie zadał mi ostatnio pewne pytanie...

Spytał mnie czy 'polubiłam mówić ludziom prawdę'?. 

Po dłuższym zastanowieniu odpowiedziałam, że raczej tak, że w większości sytuacji jestem bardzo szczera.

Po chwilowej przerwie i po spojrzeniu na mnie powiedział, że 'teraz czas, żebym polubiła samotność', że 'wielu ludzi się obraca po usłyszeniu jej'.

Może miał rację Może to kolejny moment kiedy zastanawiam się czy warto...

Czy warto powiedzieć co czuję po raz kolejny?

Przecież i tak ja na tym stracę, ja poczuję się poniżona.

Przykro mi mówić, ale człowiek jest człowiekiem,

wykorzystuje to, że ktoś jest naiwny, że ktoś już nie potrafi się bronić.

Wysiada psychicznie i

dostaje już mentalnego dna, sięgając go całymi rękami, zagłębiając się w nim z dnia na dzień coraz bardziej.

Jaki jest teraz mój atak?

Nie ma ataku. Jest obrona, tylko i wyłącznie.

Tylko i wyłącznie izolacja, zdrowy kontakt, od czasu do czasu, daleko od osobnika, który nie daje poprawnie funkcjonować, przetaczając swoje problemy i odreagowując po raz kolejny z rzędu mimo próśb i wylanych łez, mimo zapewniania, że wszystko jest szczere i prawdziwe, że darzy wielkim uczuciem, że jest nerwowy, że muszę mu wybaczyć, bo go kocham.

Nie mój drogi. Miłość to coś więcej.

Mam nadzieję, że zatęsknisz, chcę to zobaczyć. 

Uważaj na swoje myśli,

ponieważ staną sie one słowami. 

Mam nadzieję, że tym razem będzie lepiej.

Wierzę w to, że tak jest najlepiej.

A teraz sarkastyczne 'dziękuję' za to, że jesteś.