...

W pierwszej minucie, zaraz po "do widzenia", tęskni się najmocniej.

Aż czasem może zdawać się, że przestaniesz istnieć bez tego wzroku, głosu.

Bez wspólnego powietrza, jakbyś nie mogła oddychać,

kiedy ten ktoś nie robi tego przy tobie. Mogłyby wyschnąć oceany, mogłoby zgasnąć słońce.

W tej pierwszej chwili to nie ma znaczenia.

Potem, z każdą kolejną minutą przyzwyczajasz się do myśli, że go nie ma; tęsknisz,

ale nie całą sobą. Tylko myśli wciąż krążą wokół jednego.

Potem czyjś uśmiech, jakaś inna myśl. Godzisz się z tym.

Ale najgorsze są te momenty, kiedy tęskni się jak w pierwszej chwili.

Kiedy przypominasz sobie wszystko i to wraca. Ta myśl o wygasaniu słońca i brak oddechu.

Bo wtedy "do widzenia" przybiera rozmiar "żegnaj", szczególnie samotnymi wieczorami.

Szczególnie, jeżeli tak bardzo się boisz, że stracisz tego kogoś,

że może nie wrócić, że ty już nigdy nie wrócisz.

Takie myśli nachodzą cię późno, prawda? Albo bardzo wcześnie.

Tak, żeby nikt nie widział, żeby ten ktoś nie widział.

Bo sądzisz, że mogłabyś wszystko stracić. Jeżeli już nie straciłaś. Jeżeli już nie żałujesz.

I właśnie tego boisz się najbardziej. Nawet jeżeli znacie się tylko przez moment waszych żyć.

Nawet jeżeli nie potrafisz tego nazwać.

Czasem tęsknisz jak na samym początku.