"Technologiczna wędrówka&qu

Quo vadis Człowieku,

W pędzie, w świateł tłumie?

Homo sapiens XXI wieku,

Z naturą żyć nie umie.

Twe dzieci za młodu mają:

mleko i jajka z kartonika,

mięso z folii, warzywa z półki.

Natury się boją i jej nie znają:

Mućki ryczącej, Świni z chlewika,

Ogrodu warzywnego czy nieśnej Kurki.

Wszystkie twe dzieci zamykasz w domu:

 -Nie podchodź do psa, -nie dotykaj brudnego,

-nie baw się na dworze, nie rób niczego!

A skąd się biorą alergie? Z wadliwego genomu.

Dokąd zmierzasz Człowiecze

ze swoimi technologiami, 

gdy o naturze zapominasz?

Wielkimi fabrykami miażdżąc mlecze

z oczyma zajętymi smarfonami

Wciąż to nowsze nowości odkrywasz.

Twe osiedla coraz bardziej zamknięte,

byle więcej na kupie, niczym termity,

lecz każdy na swoje robi z osobna,

Ale taka twa natura - ogólnie przyjęte

są walki osobnicze, wyścig szczurów do elity.

A natura? Daleka i nieistotna.

 Dokąd człowieczku zmierzasz

w tym swoim owczym pędzie?

Po pięniądze? Władzę? Sławę?

Technologią żyć zamierzasz,

gdy natury się pozbędziesz,

kiedy zamkniesz ostatnią zieloną enklawę?

Twe życie już się zmieniło.

Dzikość i prostota - są złe, prymitywne, dziwne.

Tylko jak byłeś dzieckiem to szczęśliwiej się żyło,

wszystko było proste, nie było jak na zawodach.

Naturę oglądasz w zagrodach.

Zwierzęta domowe traktujesz jak ludzi.

Żadne nawet najbliższe zwierze nie może być równe,

Człowieczkowi, więc niech ten się nie łudzi.

Dokąd idziesz technoludku

w swej postępowej wędrówce?

Bierzesz od zwierząt jednostronną, prostą miłość,

bo ludzka zbyt trudna.

Uczucie równe uczuciu? - rzecz złudna.

Nakarmisz, zabawisz, pogłaszczesz - miłość.

W pozornej szaleństwa wymówce

pogrążasz się w odrzucenia smutku

Dokąd idziesz ludziu?

Gdzie prowadzi cię technologia,

swoimi neonami i ekranami?

Mimo życia w zbiorowości, żyjesz na odludziu.

Mimo inteligencji, zdradza cię twoja biologia,

zastępujesz myślenie wygodnymi technologiami

I stajesz się tym z czego tak bardzo szydziłeś,

Prymitywnym organizmem bez pomyślunku

dążącym do zaspokojenia prostych potrzeb.

Ale trochę innym niż tymi którym gardziłeś.

Sprawiasz że dla przyrody nie ma ratunku.

I kiedyś, w końcu przyjdziesz na jej pogrzeb...