Ciężkie czasy.

Ciężko o kogoś normalnego w tych czasach. Ciężko o normalność, bo normalność to teraz dawna patologia. I nie mówię tu o skrajnej patologii z alkoholem w roli głównej, tylko o odstępstwie od jakiejś normy. Bo teraz normą są samotni rodzice, dzieci z rozbitych rodzin, patchworkowe rodziny.

Narobią dzieci z kimś z kim nie chcą, a później szukają szczęścia na tinderze. Ogólnie fajnie, że ludzie się rozmnażają, o to w końcu chodzi w tym naszym życiu... Przynajmniej u większości ludzi. Jednakże jak już się rozmnażacie to zostańcie z tą osobą, wychowajcie tego człowieka i nie każcie całkiem obcej osobie akceptować "owocu waszej relacji". Albo szukajcie kogoś w podobnej sytuacji, która wie, z czym to się je i dlaczego tak się stało, jak się w tym odnaleźć, jak się w tym czuć, co robić.

Wraca później taki na tindera, szuka kobiety, często zataja swój "dorobek" w postaci potomka, zdziwiony, że komuś to może przeszkadzać, bo czemu ona nie ma ochoty wchodzić w ten "trójkąt bermudzki"? Przecież to teraz norma - więc "nie przesadzaj". Później taka jest odbierana jako niepoważna, rozkapryszona, wymagająca i nie wiadomo jeszcze jaka. Mimo słów "spoko, rozumiem, Twoja decyzja" pozostaje niesmak, że zostałaś właśnie oceniona jako niedojrzała trzydziestolatka, która nie wie czego chce.

Tylko, że ta trzydziestolatka wie lepiej czego chce niż Ty kiedykolwiek w swoim życiu.