A tymczasem...

Zadziwia mnie to życie. Życie, które pisze tak przedziwne scenariusze. Bardzo zaskoczyłam się takim biegiem wydarzeń. Jesteś sam - tam w wielkim świecie. Ale jestem z Ciebie dumna - robisz to dla NAS. Pokazujesz tym krokiem, że zrobisz wszystko, aby było NAM jak najlepiej. To niby tylko pół roku. Tzn dla innych tylko, bo ja wciąż mam przed oczyma nasze łzy, nasze pożegnanie. A niech tylko ktoś spróbuje mi powiedzieć, że Polska to dobry kraj. I jak tu być patriotą? 

Przecież... Przecież tyle jeszcze czasu przed Nami. Czasu szytego rozłąką... Ale tak trzeba - i wiem, że to Nasza wielka szansa... Ale...za co? 

Za co musimy się tak męczyć?