you must've lost your wits' yeah

Wczoraj cały dzień miałam czkawkę, a potem w nocy miałam bardzo głupie sny. Bardzo często mówię "głupi" i "kuźwa". Powinnam przestać.
Dużo gadam i gęsto siedzę cicho. Mam ręce brudne o akwareli i usta pełne kokosowych kulek z migdałem w środku. Słucham piosenek z bajek Disney'a i myślę kadrami.
Pięta szczeka tak głośno, że mózg mi wyszczeka. Bo boli mnie głowa jeszcze trochę od choroby, od grypy, która mnie przewiała i od której myślałam, że będę leżała na kanapie cały tydzień i piła będę te ohydne, potrzebne do egzystencji lekarstwa. Boli mnie gardło i mam popękane usta. Opowiadania Stachury wcale nie robią mi sielanki pełnej kurzu, mazurskiego słońca i spalonej trawy. Tylko dzielę z nim bólu znów trochę i czytam listy do Olgi i zastanawiam się, czy w ogóle dobrze, jeśli miałabym chcieć być nią. Żeby ktoś tak pisał i czuł, wydotykał mi litery swoimi palcami i oczami mnie w nich wypatrywał.
I trudno tak się skupić na swojej w środku, tak głęboko schowanej delikatnej siebie i nieco pogubionej, skoro każdy czegoś chce i ciąga ją i ciąga i próbuje wyszarpnąć za rękę ze środka na zewnątrz, gdzie zimno jest nadal i nic nie otula swoją prostotą. A potem idzie sobie tak po prostu z ustami zaciśniętymi w wąską kreskę i obojętnością wymalowaną na plecach i nie zamknie drzwi nawet z pośpiechu. Lubię minimalizm, ale skończyły mi się już pomysły na zapełnienie kolejnej sprezentowanej pustki. Lubię ściany, które są pełne wspomnień ocieplających powietrze, ale teraz mam na tych ścianach  trochę cieni i kilka zdjęć małych bezbronnych stworzeń polnych.
I zmęczyłam się leżeniem w pozycji mniej lub bardziej embrionalnej i oglądaniem samotnie pięknych scenariuszy w mojej głowie, której i tak nikt nie zrozumiał do tej pory. Brakuje ciepła, zapachu i głosu, smaku kogoś, kto będzie w tej głowie i obok mnie. W pozycji mniej lub bardziej embrionalnej i będzie miał swoją własną, prawdziwą głowę, którą w końcu przeczytam i się jej nauczę. I będziemy mieli pokrewieństwo dusz, porozumiewanie się bez słów. I nabałaganimy jak nigdy dotąd, zamęt zrobimy. Bo chciałabym z kimś ciszą i zapachem herbaty wieczornej i wschodem słońca rozmawiać i być tak po prostu, bez oczywistych powodów. Czuć czyjś dżins i nosić czyjś zapach, uśmiechem się zamieniać i robić naleśniki rano.

Smak gorącej, pomarańczowej cytryny rano i oszronione czerwone wino nade mną towarzyszą mi w kolejnej podróży. Mnie samej. Mam gorące od słońca włosy i zdjęcia promieni słonecznych, odbijających się od brudnej szyby, które nie wychodzą mi ślicznie.

Lis (nie)powiedział, że się nie boi.
Lis powiedział, że się nie boi.
Mess