S02E01: Crossroads of time

Wiele osób zna to pewne, tajemnicze uczucie, które wydaje się nienamacalne, ale uchwytne. Towarzyszy Ci z tyłu głowy. Starasz się odwrócić wzrok, ale wciąż odczuwasz wrażenie, że każdy krok, myśl, ruch i wydarzenie zostało zdeterminowane u zarania czasu. Kosmiczna gra, w której jesteśmy tylko kołowrotkiem wielkiego mechanizmu. Czy mamy wybór? Myślę, że tylko pozorny. Samospełniająca się przepowiednia niektórych koi, innych przeraża. U mnie.. no cóż. Uznajmy, że łatwiej jest, kiedy płyniemy z prądem i przestaniemy się bić z tym, co najwidoczniej jest nam pisane. Autodestrukcja jest skutkiem, nie przyczyną. Trzeba zajrzeć głębiej. Hm, czy na pewno? Może po prostu wystarczy słuchać, w końcu najciemniej jest pod latarnią. Ja walczyłem, chciałem kurczowo trzymać się znanego, ale jednocześnie niosłem w sobie wiedzę o tym, co ma się zdarzyć. Kłótnia z losem doprowadziła mnie po raz kolejny do krawędzi. Kiedy gasło światło w moich oczach, byłem bardzo zdeterminowany, by w końcu odejść. W głowie jednak przez cały czas, jak zacięta płyta, słyszałem fragment z jakiegoś filmu: "On jest zbyt pokręcony by żyć, ale zbyt rzadki by umrzeć". Pomimo poważnego stanu zatrucia po raz kolejny obudziłem się następnego dnia, całkowicie zdrowy, zupełnie jakby nic się nie wydarzyło. Bardzo mnie to rozwcieczylo. Upiłem się i rozważałem jeszcze jedną opcję, ale ten przeklęty fragment znów zaczął wwiercać mi się w głowie jak katarynka. Postanowiłem się pogodzić z tym, że coś z jakiegoś powodu trzyma mnie przy życiu.. nawet za cenę innego. Bowiem tej nocy powiesił się ktoś z mojej rodziny. Widocznie równowaga musiała zostać zachowana. Czy coś się zmieniło? Oj, tak. Dostałem nowy mindset i wytyczne, czym mam się zająć i kim się stać. Juz nie kloce się z tą siłą. Nie wiem czym albo kim ona jest, ale wiem, że jest. Dlatego zaczynam nową drogę, chociaż ścieżka przecierana była już od wielu, wielu lat. https://youtu.be/oOeT90i3zD0