Show your scars!

I wouldn't even try, but I think you could save my life.

Chcę mieć jego włosy. I talent.

Pewnych rzeczy nawet ja - przy całej mojej uważam, całkiem sporej tolerancji - nie jestem w stanie strawić. Nie i już.

Idzie coraz lepiej. Wczoraj zgasł mi tylko trzy razy na skrzyżowaniach. Do września chciałabym mieć już ten kwitek.

Uroczyście ogłaszam poniedziałek dniem płacenia wszystkiego, co zaległe.

Ten lakier to mi się nie podoba.

Noga mnie boli.

Moim zdaniem pisanie można uznać za zboczenie, kiedy myśląc o czymś, mimowolnie te myśli stara się ułożyć w ładne i poprawne gramatycznie zdania. Tak, żeby nie było przeskoków żadnych. Żeby potem można je było zapisać. I kiedy mimowolnie w myśli poprawia się wypowiedzi innych. Obserwuje się codzienne zachowania ludzi z uporem maniaka. I kiedy znienacka, w trakcie robienia czegoś kompletnie innego dochodzi się do wniosku: 'Kurde, to by się nadawało do opowiadania!' . U mnie to już patologia. Ale całkiem przyjemna. 

Urywek tego, nad czym ostatnio pracuję:

- Verooooo, co chcesz?
- Głupie pytanie. Włoskie!
- Dooobraaaaa...
W tym miejscu Kitty zaśmiała się jak dobrze zapowiadająca się psychopatka.
- Zobaczymy, jak sobie z tym poradzisz...
Na ekranie telewizora śliczne różowe literki ułożyły się w śliczny różowiutki napisik: 'Luciano Pavarotti - O, sole mio'. Mam alergię na różowy.
- Czy ja wyglądam na tenora?