...

Miasteczko śmierci i przejeżdżający przez nie pociąg kursujący tylko w jedną stronę.

Spalone miasteczko samobójczych myśli i poronionych pomysłów.

Osuwające się, popękane ściany budynków , blokowiska, które za wszelka cenę starają się utrzymać pion. Bez okien, bez drzwi ..jakby kiedyś spuszczono na nie bombę atomową . wszystko sprowadzone do ruiny.

Na jednym z parapetów bloku 40 piętrowego wieżowca stoi człowiek, mężczyzna... niski i z wyraźnym brzuchem blondyn o krótko ściętych włosach ...ubrany w białą przepoconą, ubrudzoną smarem koszulkę i ciemno niebieskie ogrodniczki zakładowe.

Pewnie jest mechanikiem. Stoi i patrzy na mnie, na przejeżdżający pociąg. Jego jasnobłękitne oczy utkwiły na dłuższą chwilę w oknie mojego przedziału. Wzrokiem błaga o pomoc i przeprasza jak dziecko które zrobiło coś czego nie powinno robić

..czy on...prosi o wyrozumiałość ? ..kilka sekund ..jego usta drżą ..

...nie! On cały drży ...kilka sekund ..jakby czas się na moment zatrzymał ..

pociąg przejechał dalej , nie widziałam jak uderza o ziemię ...

ostatnią scenę jaką zarejestrowały moje oczy to odrywające się od parapetu stopy wypchnięte przez masę powierza ..i jego zamykające sie oczy... Nawet można przywyknąć do tego, że wszystko jest wiecznością ..

Powietrze jest niesamowicie ciężkie, wręcz wbijające twoje wątłe ciało do ziemi

Nie pozwalające uciekać ... nie pozwalające zrobić jakiegokolwiek ruchu

złe chwile nieubłaganie się ciągną a dobre zwyczajnie nie występują.

Ciągle wiszące słońce będące zbyt blisko ziemi , zbyt jasno świeci ..

Gdyby ktoś wyciągnął rękę pewnie by go dotknął jeśli zdołał by przeżyć ..

Osobie będącej tam przejazdem serce zatrzymuje się aż w końcu przestaje bić ... zaczyna ... umierać ..

Ja przyzwyczaiłam się ... umierałam tam już tyle razy że stało się to tylko kolejnym etapem rytuału który musze przejść .. za którymś razem zrobiło się to po prostu obojętne .. kolejna obojętna rzecz w tym miasteczku .. spalonym .. zniszczonym i przeraźliwie pustym...