(58.) Koniec czy początek?

Piękne niebo tuż po zajściu słońca,

w drodze do domu z uczelni,

na początku wiosny.

Zostałem zachęcony do wejścia tu i natchniony do napisania jakiegoś wpisu, jednakże nie potrafię się skupić. Moje aktualne myśli zajmują się rozważaniem tego, co dzieje się, chcąc nie chcąc, od paru miesiący - a przed czym skutecznie bronił mnie związek, który parę dni temu się zakończył. Bronił, ponieważ byłem szczęśliwy (pozornie, ale wtedy o tym nie wiedziałem). Teraz umysł, uwolniony po długim czasie z owej związkowej klatki, ma tak wielką swobodę, że wręcz zalewa mnie wezbranym potokiem myśli, od których nie sposób się uwolnić, nawet jakby się chciało. Nasuwają się co rusz to dziwnejsze pytania i z każdym kolejnym czuję się bardziej bezradny, gdyż na żadne nie potrafię odpowiedzieć. Trwanie w tym samym martwym punkcie powoli zaczyna doskwierać na tyle, że obawiam się, iż niebawem podejmę działania tam, gdzie działań podjąć nie mogę. Nie mogę, bo nie chcę stracić tego, co mam - co jest jednocześnie czymś najlepszym, co mogę otrzymać.

Jedyne, o co chcę spytać się świata w tym momencie, to to, czy ludzie mają swoich sobowtórów? Czy możliwe jest spotkać drugą, identyczną osobę? Odpowiedź tak dałaby mi radość i nadzieję na to, że wszystkie aktualne bezwyjściowe sytuacje jednak wyjście znajdą... A przede wszystkim nadzieję na to, że będę kiedyś prawdziwie szczęśliwy. Prawdziwie, a nie złudnie, jak do tej pory...

Trudno pojąć, o co biega, nie?

Nic się nie martw, to tylko moje myśli -

nawet ja sam aktualnie nie do końca rozumiem,

co się teraz w mojej głowie dzieje.