Ciężko.

Gdzieś, kiedyś. Mniejsza o zdjęcie. Potańczyłabym.

Wczorajszy koncert? Myślę, że udany. Niedługo byłam pod sceną - 2 minuty - jednak chyba niczego nie żałuję. No.. prawie. Był uśmiech, łzy, piwo, muzyka i Wy. Zdecydowanie miło będę wspominać wczorajszy dzień. Dużo mogłabym na jego temat napisać, jednak dzień dzisiejszy był dla mnie bardziej... pouczający <?>.

Ludzie rodzą się, żyją, umierają. Nic nie jest w stanie na to wpłynąć. Niestety. Mimo tego, że liczymy się ze śmiercią bliskich nam (głównie starszych) osób ich odejście to duży cios. I raczej nie chodzi tylko o to, że już nigdy ich nie spotkamy, nie będzie możliwości rozmowy czy wymiany spojrzeń, wspólnych posiłków czy nawet grania w karty. Oczywiście, będziemy za tym wszystkim tęsknić, jednak większość tych rzeczy możemy odtwarzać jak film w swoich wspomnieniach... zatrzymywać, przewijać do najlepszych momentów... oglądać na zdjęciach uśmiechając się przy tym, bo przecież złych chwil nikt nie fotografuje - o nich nie chce się pamiętać. Jednak... według mnie bardziej tęsknimy za tą częścią nas samych, którą te osoby zabierają ze sobą. Za tą częścią naszego serca, która była odpowiedzialna za wszystkie uczucia, którymi kogoś obdarzyliśmy. Tego już nie odzyskamy. Zostaje pustka. 

Kiedy rozmawiamy mówi, że chciałby już odejść. Patrząc na Niego widzę strach, ale również walkę o każdy dzień. Nietypowe. To przykre patrzeć jak cierpi osoba, którą kochasz. Wtedy mieszają się w Tobie wszystkie uczucia. Z jednej strony zdajesz sobie sprawę, że cierpi zbyt bardzo... że może śmierć jest czymś w rodzaju 'wybawienia, a z drugiej stajesz się kimś na kształt egoisty. Zastanawiasz się jak to wpłynie na Twoje życie. Boisz się tego jak odmienne będzie ono bez tak znaczącej jego części. Nie wyobrażasz sobie wprowadzania zmian, przeobrażenia swoich przyzwyczajeń... Chciałabym umieć się przygotować na to, że pewnego dnia odejdzie, ale ta myśl mnie przeraża. Z dnia na dzień jest gorzej. Chyba nigdy nie było tak źle. Słysząc o tym wszystkim co się z Nim dzieje nocą, gdy nikogo nie ma trudno było powstrzymać łzy. Miałam ochotę usiąść Mu na kolanach, rozpłakać się i słuchać bajek na pocieszenie o złej czarownicy i jej piernikowym domku w samym środku lasu. Tak jak w dzieciństwie, kiedy przetarłam łokieć czy nabiłam guza na głowie. Tylko, że to zdecydowanie coś więcej niż rana po której po upływie tygodnia nie ma śladu. Sama nie wiem co myśleć. Patrząc dzisiaj na to wszystko walił mi się świat. Setki myśli chodziło po głowie nie dając mi spokoju. Mimo, że ciągle tu jest mam złe przeczucie. Nadal go potrzebuję!

Jednak chyba zbyt negatywnie podchodzę do tego. Serce wziąż bije. Wszystko może się jeszcze zmienić. Widzę jak stara się walczyć sam ze sobą, z każdą nadchodzącą minutą, z obolałymi mięśniami, z myślą, że lepiej byłoby po prostu zgasnąć i już nic nie czuć. Podziwiam Go. Nie wiem, czy miałabym aż tyle siły i determinacji. Jest dla mnie najlepszym przykładem na to, że nigdy nie można się poddawać i mówić, że już nie da się rady - aż do ostatniego oddechu trzeba w to wierzyć. Bez takich ludzi świat byłby pozbawiony barw. I cokolwiek by się nie działo nigdy o Nim nie zapomnę, bo jak można zapomnieć o kimś kto dał Ci tyle do zapamiętania? 

***

'Zastanawiam się - rzekł - czy gwiazdy święcą po to, żeby każdy mógł pewnego dnia znależć swoją.

Antoine de Saint- Exupery

Muzyka x

+ Przepraszam za literówki ;)

+ Jeśli potrafisz cierpieć to umiesz też kochać.