Brak sił.

Praca,praktyki,szkoła,praca..

Wysiadam psychicznie i fizycznie,

ale muszę mieć pieniążki na prezenty dla moich misiaczków <3

Teraz mam praktyki na neurologii i ortopedii.

To przykre patrzeć na problemy ludzi.

Niektórzy w ogóle nie mogą się ruszać,są podłączeni do aparatur,

nie ma z nimi kontaktu.

Ostanio poznałam chłopaka,któremu maszyna wkręciła rękę i chcieli mu ją amputować,

ale jeszcze czekają,bo może przeszczep skóry się przyjmie.

Lubię pomagać i widzieć radość w oczach tych ludzi,którzy cieszą się,że mogą z kimś porozmawiać.

I cieszą się,że się do nich uśmiecham.

Praca jako aniołek też mi daję dużo radości.

Jak zakładam strój,to czuję się jak prawdziwy anioł.

Czuję się w końcu doceniona.

Radość ludzi na mój widok jest bezcenną rzeczą.;3

Szkoda,że rodzice nie potrafią się cieszyć z tego jaka jestem.

Nigdy nie będę potrafiła spełnić ich oczekiwań i wyobrażeń dotyczących wspaniałej,grzecznej i ułożonej córeczki chodzącej w spódniczkach i ubraniach w kwiatki.

Plany dotyczące mieszkania w Chinach chyba coraz bardziej zaczynam akceptować.

Nic mnie tu nie trzyma.

Szara i ponura ta Polska,a Konin to już w ogóle ;v