Patrzysz wstecz i pamiętasz, że to już było, ten cały cyrk

który miał nigdy więcej się nie powtórzyć

i myślisz, że chyba znowu przeterminował Ci się mózg

zachowując się tak jakbyś żądał naprawy,

a tak naprawdę to sam musisz go naprawić, bo nie ma skurwysynów od naprawy mózgów

a nawet jeśli by byli to wątpię by mieli czas poprzez ciągłe zlecenia.

Gardzisz tym wszystkim, bo zdaje Ci się, że życie samo w sobie jest złe

Mimo to dalej żyjesz czekając na niespodziankę

A jak już dorastasz to wiesz, że wszystkie niespodzianki były oszukane.

I teraz chcesz, aby ktoś inny się pojawił i żebyś cały ten burdel mógł rozłożyć na dwoje

A potem już w ogóle rozłożyć, tak jak rozkłada się ciało człowieka

tylko trochę szybciej i bez zbędnych kości.