Już od jakiegoś tygodnia nie wiedziałam co się ze mną dzieje... Strasznie raniłam Artura moim zachowaniem... Odpychałam Go, byłam nie miła, dopierdalałam Mu na każdym kroku.. Nie wiem dlaczego . Nie mogłam tego opanować. Wczoraj z Nim rozmawiałam... Powiedziałam na czym to wszystko u mnie polega... Po prostu boję się tego co On do mnie czuje... Nigdy nikt w moim życiu tak o mnie nie dbał, nikt mnie tak nie kochał... I się tego boję, a moje zachowanie to reakcja na to... Boję się być w związku, boję się mieć w przyszłości męża i dzieci, boję się tego że bd ich ranić, że stanę się taka jaka jest moja matka... Wiem, że Artur mnie kocha, ja Go też, ale po prostu potrzebuję czasu na poukładanie wszystkiego... Ja sobie nie daję rady ze sobą, a co dopiero z ogarnięciem wszystkiego dookoła, było mi cholernie ciężko to skończyć, nie wiedziałam jak to powiedzieć... Ale jednak moja decyzja była najlepszym rozwiązaniem tej sytuacji. Wiem, że im dłużej byśmy to ciągnęli, tym bardziej byłoby to trudne ... Ja z każdym dniem raniłabym Go bardziej, a właśnie tego chcę uniknąć... Boję się tego, że po jakimś czasie znienawidziłby mnie za to.... A tego nie chcę bo za bardzo mi na nim zależy...