Nie mogę. Kończę. Ucinam to. 

Przestaję wbijać sobie nóż w serce.

Teraz będę cierpieć już tylko i wyłącznie przez siebie. Nie przez Ciebie.

Już nigdy więcej żadna wiadomość od Ciebie nie podniesie mi ciśnienia. 

Żadne słowo, żadne upokarzające słowo, sposób w jaki mnie traktowałeś...

Teraz będę cierpieć tylko przez to, że od początku ze mnie zadrwiłeś. Tylko albo aż.

Teraz będe sobie wmawiać,że to ja zadecydowałam.

Człowiek bez nadziei jest nikim.

Nigdy nie będzie już żadnej wiadomości od Ciebie.

Amputacja serca. (?)

Żeby wyleczyć  się z nałogu trzeba odstawić używki.

Idę zatopić się w tak dobrze znaną mi nicość.

Wylać morze łez, odnaleźć się w sobie. Tylko tego teraz pragnę. Tylko to może przynieść minimalne ukojenie.

Potrzebuję złapać oddech, żeby móc dalej żyć.

Potrzebuję czegoś, żeby nie dać się wciągnąć w tą przepaść tuż przede mną.

Szukam, nadal szukam i nie znajduję.

Znów czuję się wyprana z jakichkolwiek emocji.

Znów umieram po raz n-ty.

Znów czuję jakby mi ktoś "wypruł flaki".

Znów czuję jakby mnie już nie było...

Mnie już nie ma.

"Decyzja oswojenia niesie w sobie ryzyko łez."

"Nie przeciągaj pożegnania, bo to męczące. Zdecydowałeś się odejść, to idź."