Smutek.

Jest na świecie ta­ki rodzaj smut­ku, które­go nie można wy­razić łza­mi. Nie można go ni­komu wytłumaczyć. Nie mogąc przyb­rać żad­ne­go kształtu, osiada cias­no na dnie ser­ca jak śnieg pod­czas bez­wiet­rznej nocy. 

Kiedy ciało jest smut­ne, ser­ce po­woli umiera. 

Są ludzie, którym szczęście mig­nie tyl­ko na mo­ment, na mo­ment tyl­ko się ukaże po to tyl­ko, by uczy­nić życie tym smut­niej­sze i okrutniejsze. 

Jak ko­bieta widzi, że ktoś jest smut­ny, to nie mówi mu nig­dy "jes­teś smut­ny". Tak głupio postępu­je tyl­ko mężczyz­na. Ko­bieta uda­je, że wca­le nie widzi smut­ku - i jest we­sel­sza, mil­sza, piękniej­sza niż zwyk­le. Wte­dy smu­tek mija. 

Nig­dy nie przes­ta­waj się uśmie­chać, na­wet jeśli jes­teś smut­ny, po­nieważ nig­dy nie wiesz, kto może się za­kochać w twoim uśmiechu. 

Smu­tek jest jak pochód - przechodzi.

Smut­ne, gdy naj­droższą is­totą jest dla ko­goś je­dynie is­to­ta zagadnienia. 

Dob­re chwi­le dzi­siej­sze­go dnia są smut­ny­mi wspom­nieniami jutra.

Ogarnął mnie smu­tek przed da­leką drogą. Praw­da, mes­ser, że ta­ki smu­tek jest czymś na­tural­nym, na­wet wte­dy, kiedy człowiek wie, że u kre­su tej dro­gi cze­ka go szczęście? 

Uśmiech by­wa ak­tem męstwa, smu­tek to słabość i pos­ta­wa zbyt wy­god­na. Być ra­dos­nym i dob­rym, kiedy świat jest smut­ny i zły, to do­piero odwaga. 

Dob­re słowo leczy smutek. 

Cóż za smut­na epo­ka, w której łat­wiej jest roz­bić atom niż zniszczyć przesąd.

Nie ma nic smut­niej­sze­go i bar­dziej zniechęcające­go niż szczęście, co przyszło za późno. 

Śmierć nie czy­ni cię smut­nym - czy­ni cię pus­tym. To właśnie jest w niej złe. Wszys­tkie two­je zaklęcia i nadzieje, i śmie­szne na­wyki zni­kają pędem w wiel­kiej, czar­nej dziu­rze i nag­le zda­jesz so­bie sprawę, że odeszły, bo, równie nieo­cze­kiwa­nie, nicze­go już nie ma w środku. 

                                                                                                                                                                                    Ada *.*