Uśmiechasz się, kiedy cię całuję

Uśmiechasz się, kiedy cię całuję.

cz. 19

Teraz wszystko składa się w całość. Już wiem, dlaczego zaczepiła mnie w toalecie przed wyjazdem i dlaczego nie darzy mnie sympatią. Po moim policzku spływa słona łza, ścieram ją ze złością. Jestem wściekła na siebie, że tak szybko poddałam się urokowi Karola. A jeszcze bardziej wściekła jestem na niego, za to, że mi nie powiedział. Za pięć minut kończę pracę. Staram  się opanować nerwy. Zamawiam taksówkę, nie chcę go widzieć i słuchać tłumaczeń. Za późno. Wyłączam komputer, gaszę światło i wychodzę. Żegnam się z Adą. Przed biurem czeka już na mnie taksówka. Podaję adres mojego mieszkania i zatapiam się w myślach. Kilka minut później telefon sygnalizuje połączenie z Karolem. Nie odbieram. Dzwoni jeszcze raz i jeszcze. Wyłączam dźwięki, kiedy wyłapuję ciekawskie spojrzenie kierowy w lusterku. Stajemy w korku, ale jest mi to obojętne. Telefon ciągle dzwoni. Kiedy po godzinie docieram w końcu przed mój blok wbiegam po schodach na moje piętro. Chcę wziąć prysznic, tak jakby miał zmyć wszystkie wspomnienia. Przed drzwiami mojego mieszkania stoi wściekły Karol. O tym nie pomyślałam, zatrzymuję się na ostatnim schodku i czekam na jego wybuch.

-Dzwonię do ciebie chyba z pięćdziesiąt razy. Dlaczego mi uciekłaś? Wiesz jak się martwiłem, że coś ci się stało?- zamiast krzyków słyszę jego łamiący się głos. Włosy ma porwane, krawat luźno wisi na jego szyi.

-Jak widzisz jestem cała- chce mnie przytulić, ale unikam tego. Wchodzę do mieszkania i zatrzaskuję przed nim drzwi. Zrzucam buty i rozklejam się. Karol trzaska w drzwi.

-Dagmara! Otwórz! Co się dzieje?!- słyszę, ale nie mam najmniejszego zamiaru ulec- Kurwa mać! Daga! Kochanie! Pogadaj ze mną!- nie przestaje- Zrobiłem coś źle? Wpuść mnie! Przysięgam wyważę drzwi jeśli ich nie otworzysz! Chyba należy mi się wyjaśnienie?-  chcesz wyjaśnienia? Oczywiście, zaraz ci wyjaśnię. Loguję się na skrzynkę w telefonie. Otwieram plik ze zdjęciem. Otwieram drzwi, Karol wpada do mieszkania. Na mój zapłakany widok blednie jeszcze bardziej. Jest skołowany, zdradza go mina. Przykładam mu do oczu ekran ze zdjęciem dziecka. Wyraz z jego twarzy ze zmartwionej zmienia się na naprawdę zdenerwowaną.

-Skąd to masz?!- Wrzeszczy. 

-Noo na pewno nie od ciebie- odpowiadam ironicznie- kiedy miałeś zamiar mi powiedzieć, że masz synka z recepcjonistką? 

A.