nie puszczę Cię...

... nigdzie sama stąd nie pójdziesz.

Nie lubię tego dworca. Pociągów. Zawsze mi Ciebie zabierają. I wszystko burzą. Cały spokój. Świety spokój. I jest beznadziejnie. W mojej głowie i tam, w środku. W tym 'niby czerwonym, mięsistym organie'. Tam mi źle podwójnie. Ja chcę Ciebie. Choć na chwilę tylko dla siebie. Przytulić się, zakleić rany plasterkiem ciepła. Zaćmić wszystko na mały moment. Bo mnie to wszystko boli. I chyba nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego jak bardzo.

Cieszę się... Chociaż nie, cieszę sie ni nie cieszę zarazem. I weź tu zrozum. Ale jeszcze raz, ekhym. Cieszę się, że ten rok akademicki sie już niedługo kończy. Był ciężki. Za dużo emocji jak na jeden rok jak na moją głowę. Małą głowę. I oporną na cokolwiek. I jakiekolwiek tłumaczenia.

Mimo tego roku, niby ot, tylko 10 miesięcy, będzie mi szkoda tego miasta, którego nienawidzę. Będzie mi szkoda tych ludzi, za którymi nie przepadam, za tymi wszystkimi pyskami, na które patrzeć czasem nie mogę a zarazem za nimi tęsknię. Za tymi wszystkimi, którzy działają mi na nerwy. Jednak już się trochę zżyliśmy. Mimo tego roku. Niecałego roku. A teraz... ?

Znów nowi ludzie. JA i MOJA skrzętnie ukrywana ciocia Aspołeczność znów da o sobie znać. Znów się nie odnajdę. Brak siły przebicia. To takie typowe. Najlepiej siedzieć. Obserowować. Chyba zaczynam też nienawidzić samej siebie. Za to popieprzone podejście do wszystkiego. Nieogar nieogarów. Olewacze spojrzenie na wszystko. Taa yyyy... jasne.

Nasze ramiona polne ślimaki
Pławią się w stawie przytulania
Nasze dłonie niedzielne chojraki
Dojrzewają w centrum dotykania
Nasze usta z tortu tortury
Wiśnieją ranem od zacałowania
Niewyraźne oczu trójkąty
Donkiszocieją od niezamykania