Dzień dobry wszystkim. Cóż mogę powiedzieć? Jesteście wspaniali, naprawdę. Bardzo ciepło robiło mi się w sercu w ciągu ostatnich kilku dni, kiedy to chwaliliście we mnie wszystko: od włosów, przez styl ubierania się, urodę, figurę aż po kompetencje nauczyciela. Raz jeszcze kłaniam się nisko i szczerze dziękuję <3.

Dziś częstuję Was zdjęciem, które zrobiłam wczoraj w naszym parku. Uwielbiam te zaśnieżone alejki, biały puch na balustradach i ogrodzeniach, przyjemny mróz szczypiący w policzki. Niestety wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że już niedługo takie krajobrazy przejdą do historii. Szkoda, bo dla mnie mogłoby tak być do lutego. Dla porównania przypominam nasz zimowy portret sprzed roku: https://www.photoblog.pl/cotidianae/175750835/zakochane-malzenstwo.html Został wykonany dokładnie w tym samym miejscu. Pamiętam jak wtedy cieszyliśmy się z każdego centymetra śniegu, na szczęście w tym roku śnieg dopisał i spędził z nami kilka tygodni :).

Kolejny tydzień dobiega końca. Za nami treningi, które skupiły się w głównej mierze na rumbie ale po części na paso doble. To taniec, do którego mąż podchodził sceptycznie. Teraz okazuje się, że bardzo chętnie go trenuje co bardzo mnie cieszy :D. To ciekawe jak z czasem wszystko się zmienia. Coś, co na początku wydaje się trudne okazuje się przyjemne, a z pozoru błahe figury potrafią kosztować tysiące powtórzeń i pokładów cierpliwości. Za tydzień szkolimy się u mistrzów Polski, nie możemy się doczekać . Na ten weekend plany mamy jednak znacznie bardziej rozrywkowe. Obecnie domek lśni, a my zbieramy siły na wieczorno-nocne szaleństwo. Wybieramy się na domówkę do przyjaciół, dawno się nie widzieliśmy. Cieszę się, że regularnie widujemy się z moimi przyjaciółmi, którzy stali się również przyjaciółmi mojego męża jak i jego przyjaciółmi, którzy są moimi bratnimi duszami. Kiedy połączyło się kilka najbliższych mi osób i kilku przyjaciół męża samoistnie stworzył się dream team, który szczerze uwielbiamy. Niestety ogrom treningów, praca i studia męża skutecznie ograniczają nam ilość wolnego czasu, na szczęście obu stronom zależy i finalnie prędzej czy później się spotykamy, zawsze z ogromnym entuzjazmem :). Jutro śpimy do oporu, a następnie ładujemy akumulatory w rodzinnym gronie. Te dwa dni mają za zadanie dać nam siłę na bardziej aktywny niż zazwyczaj tydzień pracy zawodowej i fizycznej.

Jak tam Wasze świętowanie dni babci i dziadka? My oczywiście spędziliśmy 21 stycznia z naszą ukochaną babcią <3. Niestety ze strony męża nie żyje już żaden dziadek ani żadna babcia, na szczęście moja babcia za niespełna miesiąc świętuje okrągłe urodziny. Będzie się działo, już my o to zadbamy ;). W czwartek po pracy zjawiliśmy się u babci z całą torbą prezentów. Babcia nie wiedziała co otwierać pierwsze, była tak szczęśliwa, że serce się radowało. Podjęła nas pyszną herbatką i samodzielnie wykonanymi faworkami (babcia lada moment kończy 80 lat). Chwilę po nas wpadła kuzynka i kuzyn i zaczęła się impreza. Co chwilę ktoś wybuchał śmiechem, było bardzo sympatycznie. Wieczorem czekał nas trening, dlatego co jakiś czas zerkałam na wiszący u babci zegar. Za każdym razem uznawałam, że jeszcze mamy czas. Po jakimś czasie Łukasz dyskretnie zapytał czy na pewno jedziemy na trening. Widział jak fajnie rozmawia nam się z bliskimi, a nie często widujemy się w tym składzie. Odpowiedziałam, że chcę ale przecież mamy czas. Wiecie co się okazało? Że zegar babci stoi (o czym babcia doskonale wiedziała), a ja nie zauważyłam, że wahadło stoi nieruchomo :P. W efekcie musieliśmy jechać bardzo szybko a i tak ominęła nas jedna seria tańca dla naszej grupy. Najwięcej ubawu miała babcia bo gdy dowiedziałam się która naprawdę jest godzina wpadłam w lekką panikę - śmiali się ze mnie wszyscy :D. Na szczęście udało nam się spędzić dużo czasu z kochaną babcią i zaliczyć dwa treningi, taneczny i rozciąganie. Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło!

Paulina

cotidianae

Katowice