...

Byłam tam. Może nie ciałem, ale duchem. Czułam swoją obecność. Padał deszcz, ale nic nie czułam. Nie czułam jak jakiekolwiek krople wody spadają mi na twarz. Stałam dwie przecznice dalej. Nie było nikogo. W sumie, nie dziwiłam się, w taką pogodę... Sama dziwiłam się co tam robię. Dziewczyna przypominała mnie. Była jak moja kopia. Szła przez głuche miasto i mimo pochmurnej i burzliwej pogody, szła nadzwyczaj uśmiechnięta... Bo nie szła sama. Stojąc tam, mało mnie nie zamurowało. Zobaczyłam, że idzie z nim. Prawie Go nie znała. W sumie, nie chciała poznawać. A raczej bała się tego. Na chwilę zamknęłam oczy. Ocknęłam się i zauważyłam znane mi miejsce. Tak, to była moja szkoła, moja klasa. Siedziała tam, na swoim miejscu. Tego dnia było inaczej. Wszedł do klasy jako prawie że ostatni. Nawet na Nią nie spojrzał. Wtedy i ja coś poczułam. Poczułam... złość, która na przeradzała się w co raz większy gniew. Ale, szybko mi minęło. Uśmiechałam się do wszystkich chłopaków w klasie. W końcu nadeszła przerwa. Wychodziła z klasy jako ostatnia, jak zawsze. Wszyscy wyszli na dwór. Zamykając klasę nie zdążyła się dobrze odwrócić a już czuła jego zimny oddech na swojej szyi. Przeszły ją ciarki. Odwróciła sie. Popatrzyła na Niego. Uśmiechną się, jak zawsze czarująco. Poczuła coś, widziałam to w jej oczach. Objął ją. Stałam i przyglądałam się temu, krzyczałam: Stój, przestań! Ale nie słyszała. Dała ponieść się fantazji jego ramion. Byłam zła, a zarazem... szczęśliwa. Coś ścisnęło mi serce. Nachylił się, jakby chciał ją pocałować... a potem... potem się obudziłam.