Aforyzmy

Będę chora, czuję to ... Idę sie położyć zaraz, zeszyt od polskiego, koc i pierwsza miłość ... Od dzisiaj mozecie mi zadawać na asku pytania ask.fm/ciekawexcytatyxhistorie  , a takze przypominam że możecie wysyłac propozycje notek i swoje notki na [email protected]współpracujcie chociaz wy, o komentarze i ' fajne' nawet już nie proszę, bo widze w jak głębokim powazaniu mnie macie... ( przynajmniej co niektórzy)

Co mnie to obchodzi lub jakoś to będzie- powszechna filozofia życiowa

A teraz głowa do góry! bo to najważniejsze w tym cyrku ! Cyrku który potocznie nazywamy życiem&

Cała prawda o życiu nie może być wypowiedziana nawet samemu sobie

Cierpienie i przeciwności losu nie powinny zmniejszać chęci do życia, wręcz przeciwnie powinny zaostrzać jego smak

"Czas skończyć z czekaniem na nieoczekiwane prezenty od życia i samemu zacząć tworzyć życie.

Człowiek tyle razy umiera, ile razy traci swoich bliskich.

Jedną z najsmutniejszych rzeczy na świecie jest patrzeć, jak ktoś prowadzi innych na drodze życia, nie idąc nią sam

Chcąc doznać pełni szczęścia trzeba je dzielic z kimś drugim

Serce nie ma drzwi, ma tylko okna, dlatego trzeba do niego wskoczyć

Powinniśmy chwytać każdą dostępną nam, choćby najmniejszą radość, jak człowiek stojący na skraju przepaści chwyta się ostatniego źdźbła trawy.

Pomimo, że każda chwila radości trwa niezmiernie krótko, później znika, zawsze jednak zostawia za sobą trwałą nadzieję i jeszcze trwalsze wspomnienie

W życiu nie ma prób, od razu zaczyna się przedstawienie.

Są ta­cy, którzy uciekają od cier­pienia miłości. Kocha­li, za­wied­li się i nie chcą już ni­kogo kochać, ni­komu służyć, ni­komu po­magać. Ta­ka sa­mot­ność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od sa­mego życia. Za­myka się w sobie

Nie widziałam Cię już od miesiąca.
I nic. Jes­tem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bar­dziej milcząca,
Lecz wi­dać można żyć bez powietrza

Żad­na wiel­ka miłość nie umiera do końca. Możemy strze­lać do niej z pis­to­letu lub za­mykać w naj­ciem­niej­szych za­kamar­kach naszych serc, ale ona jest spryt­niej­sza  wie, jak przeżyć

Pa­mięta­cie, kiedy by­liście małymi dziećmi i wie­rzy­liście w baj­ki, marzy­liście o tym, ja­kie będzie wasze życie? Biała su­kien­ka, książę z baj­ki, który za­niesie was do zam­ku na wzgórzu. Leżeliście w no­cy w łóżku, za­myka­liście oczy i całko­wicie, niezap­rzeczal­nie w to wie­rzy­liście. Święty Mi­kołaj, Zębo­wa Wróżka, książę z baj­ki - by­li na wy­ciągnięcie ręki. Os­ta­tecznie do­ras­ta­cie. Pew­ne­go dnia ot­wiera­cie oczy, a baj­ki zni­kają. Większość ludzi za­mienia je na rzeczy i ludzi, którym mogą ufać, ale rzecz w tym, że trud­no całko­wicie zre­zyg­no­wać z ba­jek, bo pra­wie każdy na­dal cho­wa w so­bie is­kierkę nadziei, że które­goś dnia ot­worzy oczy i to wszys­tko sta­nie się prawdą. [...] Pod ko­niec dnia, wiara to za­baw­na rzecz. Po­jawia się, kiedy tak nap­rawdę te­go nie ocze­kujesz. To tak, jak­byś pew­ne­go dnia od­krył, że baśń może się nieco różnić od twoich wyob­rażeń. Za­mek, cóż, może nie być zam­kiem. I nie jest ważne "długo i szczęśli­wie", ale "szczęśli­wie" te­raz. Raz na ja­kiś czas, człowiek cię zas­koczy, i raz na ja­kiś czas człowiek może na­wet zap­rzeć ci dech w pier­siach.