:(

Nie wiem, co myślę, co czuję... już nie doszukuję się serca bicia... wiem tylko, że jeszcze żyję... i dusząć się oddycham... płakać z tego powodu, czy też śmiać się... naprawdę nie wiem... z każdą myślą, z każdym następnym pytaniem rzuconym gdzieś w otchłań nicości... czuję się bardziej pogrążona i zagubiona... w mroku mej własnej świadomości... krzycząć błagam o litość i choć małą iskrę nadziei... gdy się pojawia...znów uciekam w mrok oślepiona... jej blaskiem...przerażona... czuję, że duszę się i truję samą sobą... jak najsilniejszą trucizną, której nie można wypluć... którą trzeba przełknąć i czekać na śmierć... czekać na tę zbawienną chwilę... kiedy wszytsko straci sens i stanie się bez znaczenia... zasypiam z cichą nadzieją... niezbudzenia się więcej... :(:(:(