Jakoś tak...

...  szarawo.

Trzyma mnie muzyka. I On .

 Wczoraj, w ramach przedmiotu "wprowadzenie do praktyk" odwiedziłyśmy Dom dla Dzieci na Gdańskiej Orunii..

Mocne przeżycie. Dzieciaczki ze spojrzeniami osób dorosłych, które juz wiele w życiu cierpiały,

każde maleństwo tak rozpaczliwie pragnące kontaktu, czułości, uwagi....

Uderzyła mnie historia dziewczynki, obecnie 5-cio letniej, która musiała nauczyć się gotować,

bo matka zostawiała ja samą nawet na kilka dni..

I wstyd mi. Wstyd mi za jedną z moich "studyjnych pseudo znajomych", która usłyszawszy, że często dzieci przywożone

są w opłakanym stanie, w brudnych,śmierdzących ciuchach, z wszawicą i świerzbem zareagowała wymownym

"aaa fuuuuuuuuuuj!!!!!". Piękne dała świadectwo o tych, którzy w przyszłości mają pomagać KAŻDEMU.

Ciągle mam przed oczami spojrzenie pięknych, ciemnych, czteroletnich oczu..... Nigdy nie widziałam spojrzenia, w którym, gdzieś tam z tyłu, kryłoby sie tyle bólu, zawodu i tęsknoty.....

 chyba znalazłam jakąś ścieżkę. Powołanie jakieś. Zobaczymy.

Tymczasem-  SESYJA.