"Ishtar" - Girugamesh

Spadający deszcz, pochłaniany przez wysuszony piasek pustyni.
Ziarno, rozumiejące życie, jako mocne trzymanie korzeni.

Kwitnący kwiat jest nazywany kwiatem miłości.
Znającym samotność istnienia w ziemi.

Wszystko pogrzebane, zagubione serce, delikatny ból i łzy z miłości.
Prawda oznaczająca samotność, przez ból, szaleństwa z miłości.

W chwili kiedy nie przemawiają słowa a emocje...
Potrzeba czegokolwiek, co miało początek w miłości.

Oddychając głęboko znowu i znów.
Uczucia pozostawione bez satysfakcji.

Ta beznadziejna rzeczywistość rozdarta daleko od ich dłoni, jakby była grzechem.
Czerwone plamy, rzucane na ziemię z góry, niczym nauczka naznaczająca ciało.

Człowiek nie może żyć samotny, dlatego poszukuje innych.
To sie zaczęło kiedy powstały słowa.
Nie potrzebuję niczego innego, jeśli cierpię z powodu miłości.
Jeżeli ty wyplułeś te słowa, po prostu spójrz, teraz już prosisz.