łudzę się nadzieją że jest ok, mówię sobie że nie ma tego co jest, i ciągle mam nadzieje.. boli mnie to że nie mówię tego co myśl ostatnio nikomu, nie jestem jak by sobą. mówię co chce bym myślała. ale ja sama przed samą sobą nie wiem co myślę. robię rzeczy jakie kiedyś wydawały mi się nie do pomyślenia.. myślałam że musiała bym być głupia by tak zrobić. ogólnie tylko ja bym mogła siebie zrozumieć ale najpierw musiała bym to sobie dokładnie wytłumaczyć, a to będzie trudne ale muszę kiedyś to zrobić. boli mnie głowa nie wiem czy psychicznie czy fizycznie. za dużo tego wszystkiego. ale nic się nie stało teraz, uświadamiam sobie właśnie co działo się przez całe moje życie, wydawało mi się że nie ma to na mnie wpływu.. ale ma i dopiero teraz widzę jak duży. dopiero teraz jak sobie uświadamiam co się stało, zaczynam to odbierać, a przecież było to tak dawno i nie wierzyłam nikomu jak mi mówili że będzie miało to wpływ na całe moje życie. śmiałam się, bo nie rozumiałam. ale wszystko to tak wykształtowało moją osobowość, tak że wszystko przychodzi mi łatwiej. wtedy miałam za słabą psychikę by to przyjąć więc zostawiłam to na później, teraz jest to "później". może teraz jest mi łatwiej niż było by mi wcześniej. 

i tak nikt tego nie czyta

ale jeśli to czytasz to nie bierz mnie za psychicznie chorą
po prostu pisze co myślę czego Ty może nie potrafisz

i jest ze mną całkowicie ok i jestem jak codzień

i nie pytaj mnie o to bo Ci nie powiem. sama jeszcze sobie nie wytłumaczyłam tego 

mam nadzieje i Cię kocham chociaż Ty i tak do końca świata będziesz miał to gdzieś