14.

Czy nie od tego się zaczęło?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Nie wiem co się stało z Nami. Co się stało z Nim. Co zrobiłam, że dzisiaj odezwał się do mnie poraz pierwszy od początku roku szkolnego. Idiotycznie, jak siedzimy po obu brzegach ławki jak najdalej od siebie i udajemy, że na siebie nie patrzymy... To bez sensu. Powinnam była zapomnieć o nim od razu, gdy zachował się jak dupek. Ale nie mogę, nie potrafię, może nawet nie chcę. Bo wiem, że on taki nie jest, że się jakoś w tym wszystkim cholernie pogubił. Tak jak ja, tyle, że w innej sytuacji. Ale czy to oznacza, że mam mu współczuć, że mam zachowywać się jak dawniej skoro... nie jest tak jak dawniej? Nie wiem, co on sobie wyobraża, dlaczego udaje kogoś kim nie jest? Może myśli, że jak będzie robić z siebie idiotę i zadawać się z tamtymi, to będzie bardziej akceptowanym niż jak będzie przyjaźnić się z 'tymi co nigdy nie byli na imprezie i nie wyciągają nosa z książek''. Tonie w kłamstwach po uszy, bo boi się prawdy o sobie samym... Chwileczkę, skąd ja to znam...?

 To wszystko nie ma sensu. Nie miało od początku. Te wszystkie cholerne kartki, rozmowy, ta nadzieja... Dałam zrobić z siebie idiotkę, a on się pewnie śmieje... z nią, z nimi. Ze mnie. Nie widzę wyjścia z tej sytuacji, z innej także. Nie wiem co ze sobą zrobić. Może powinnam się modlić, ale nie potrafię... nie wiem jak. Nie o to, żeby on... i ja... ale... o wszystko.