...odbicia w oknie.

Droga Sesjo,

Mam Cię już dosyć. Nie mogę przez Ciebie spokojnie spać, nie mogę spokojnie jeść, nie mogę używać swojego mózgu do rzeczy przyjemnych, twórczych. Jedyne co, to wciąż myślę o Tobie, o tym, co będzie jeśli.. O Twoim szyderczym śmiechu.
Wciąż siedzę nad kartkami tępo umieszczając na nich swój wzrok. Już nie mogę. Wciąż myślę o tym, co będzie jutro, w piątek, sobotę, niedzielę, poniedziałek i środę. O tym co będzie za dwa tygodnie. Nie umiem już nawet myśleć o Tobie jako o natarczywej przyjaciółce, której po prostu muszę się pozbyć. Jesteś moim cieniem. Ale cieszę się, bo jak każda rzecz, istota, masz swój początek i swój koniec. Jeszcze tylko parę dni, parę zapisanych stron. Wtedy...wtedy nie będzie już Twoją sprawą co robię.
Z poważaniem,
Twoja oddana Alicja.

No właśnie, tak się dzieje, gdy za dużo się siedzi nad materiałem.

Ale...jutro Warszawa. Tak mi dobrze.

Czekam na te dni, gdy tak beztrosko jak na tym zdjęciu usiądę sobie z piwem w dłoni, zrobię parę zdjęć, oddając się wieczorowi nie będę myśleć o tym, co jutro. Tak...to były dobre czasy:)