śmierć w Wenecji, miłość w Warszawie.

...zakochałam się w Armii.

roztkliwienie sięga dzisiaj zenitu.

i choć wiem, że wynika ono z cyklicznych wahań poziomów hormonów,

to jednak dosyć ciężko zbagatelizować ten różewiczowski brak, głód... i nieobecność ciała.

a jeśli mnie (która jak dotąd nie dowiedziała się, jak pachnie i smakuje bliskość) to uczucie daje się we znaki,

to co muszą czuć ludzie niegdyś sycący się obcowaniem ze sobą?

próbowałam to sobie wyobrazić.

przyszły mi na myśl ręce wyciągnięte w próżnię,

uczucie, jakby w środku pękała szklana tafla i kruszyła się na kawałki,

całe pokłady czułości, którą nie ma kogo obdarować...

jakże straszne musi być wysychanie i umieranie zdobywców republiki marzeń

a jednak wciąż mogliby oddać wzrok, słuch, powonienie za jedną kroplę ukochanej osoby.

a tutaj jeszcze jedna perełka spod pióra Budzego

: )