jeśli można mnie nazwać uosobieniem wulkanu,

to zauważyłam, że jest o wiele lepiej, kiedy pozostaje w stanie spoczynku, wygasły.

wszyscy wiemy przecież, ile szkód niesie za sobą wypływająca z niego lawa -

zniszczone miasta, wioski, przyroda.

w moim przypadku już wiele zginęło pod jej niszczycielskim wpływem, zdążyła już pewnie zniszczyć niejeden most.

wydawałoby się, że sytuacja jest beznadziejna, jednak oprócz cech wulkanicznych posiadam także ludzkie.

jedną z nich jest samokontrola, czyli przekładając na język natury umiejętność powstrzymywania wewnętrznych burz i wybuchających wulkanów.

ale nie myślcie sobie, że już ją posiadłam - ja się jej dopiero uczę.

może trzeba było tych wszystkich zniszczeń, abym ją w sobie odkryła - w końcu lawa oprócz czynienia pobojowiska z otaczającego świata potrafi także użyźniać glebę, a natura ma już to do siebie, że się odradza - w miejsce tego, co wypalone, zniszczone, powstaje nowe.

nie powinno się chwalić dnia przed zachodem słońca, ale jakąś nadzieję też trzeba mieć.

nadzieję na to, że wśród zalegającego we mnie wulkanicznego popiołu wyrosną nowe kiełki odradzającej się natury.

chciałam napisać, że być może już powolutku kiełkują, że czuję jakoś pod skórą, że zaczyna się chyba coś we mnie zmieniać, coś, dużo, ale znając moje skłonności do przesadzania (kwiatków? skoro tak o roślinach, to było to pierwsze skojarzenie), wyolbrzymiania, robienia z igły wideł, przewrażliwienia - ogólnie biorąc pod uwagę moją naturę, boję się już mówić cokolwiek poważniejszego o przyszłości.

czuję się, jakby minęło milion lat, ale to nie znaczy, że one odeszły w niepamięć.

po prostu czasami wydaje mi się tak strasznie nierealne, że brałam aktywny udział w pewnych zdarzeniach.

tak, jakbym była to ja, ale jednocześnie ktoś inny.

jeśliby jednak to wszystko, co się stało, miałoby dodatnio wpłynąć na mnie i moją dojrzałość, będę się cieszyć, ponieważ zawsze chciałam być dojrzała, a za to płaci się ogromną cenę, nabiera się jej pod wpływem wielu doświadczeń, często traumatycznych, tragicznych, ciężkich, choć nie wiem, czy moje można takimi nazwać.

wprowadziłam wiele zamieszania w życie swoje i innych ludzi, ale skoro nie mogę tego już naprawić i wstyd mi przepraszać, podejmę trudną naukę ważenia każdego swojego słowa, bo słowa mają dużo większe możliwości, niż ktokolwiek by się spodziewał.

mogą być jak ostre noże, jak miecze przeszywające na wskroś, jak ciasteczka ociekające lukrem pochlebstw, od których aż mdli, ale także te prawdziwe, szczere, płynące prosto z serca.

słowa są czymś niesamowicie potężnym, więc trzeba być jak najostrożniejszym w ich wypowiadaniu, jeśli chodzi o sprawy najbardziej istotne, mające niezwykle znaczący wpływ na nasze życie.

szkoda, że wtedy o tym nie pomyślałam.