brak ofiar w ludziach

Nie ma to jak pisać notkę i 4 razy sobie przypadkiem wyłączyć komputer bo jest ciemno i nie widzę co naciskam.

Nie ważne. Odechciało mi się już pisać. Siedzę sobie pod kocykiem popijając kakao i w sumie to nie ogarniam.

Kocham Cię.

Motyw ograny, zazdrość szczerzy kły z jadem. Dobrze znam te stany, proszę zachowaj dobrą radę
dla siebie i ciesz się póki jesteś w swoim niebie bo gdy chmury płaczą bólem, nadzieja wisi na drzewie.

Obserwuję ten wyścig i ucieczkę wszystkich wspomnień topionych w nienawiści wlewanej nieprzytomnie
do gardła, czterdziestoprocentowy lek na schizy i czemu tak Cię brzydzi, że w końcu też chcę się wyżyć?

Inaczej nie potrafię, zgoda, wiem, nie mam odwagi. Ten co pierwszy rzuci kamień, może mi kazania prawić.
Miło się bawić lalkami na sznureczkach, zaciśniętymi na szyi by oszczędzić im powietrza.

Jedno słowo mogło sprawić, że poczułem się człowiekiem a spojrzeniem umiesz zabić, zmysły stają się kalekie.
I tak bardzo dalekie są pędzące przemyślenia, że zadaję pytanie, może ich już wcale nie ma?!

Kiedy myślisz o dumie, to pewnie uznasz to za nietakt, że szczytem moich marzeń jest mieć dokąd uciekać.
Tam gdzie cisza, spokój i choćby na tę krótką chwilę, po zamknięciu drzwi i okien zmory pozostają w tyle.

Nie dostaną się do nas, bo razem tworzymy jedno. Chodźmy spać, już pora, nie pogryzą Cię na pewno.
Myślałem, to Twój oddech, boże, co się ze mną dzieje?! Ciało pieści mi mgła, bo Ty naprawdę nie istniejesz...