Brakuje mi zapachu skóry i papierosów. Dziwne bezpieczeństwo, zawieszenie w czasie. Tonu głosu, uśmiechu. Pełnego politowania spojrzenia. Chociaż to wcale nie uszczęśliwiało, było łatwiej. 

Okres duszenia się podczas powrotów do domu uważam za otwarty. Nic tak nie działa na człowieka jak słońce i brak tlenu. Albo za mały poziom cukru... I galaretki w czekoladzie <3 I niby nic nie jest idealne, ale te kilka promyczków wywołuje uśmiech.

W głowie znowu rodzą się irracjonalne marzenia, znowu sny są lepsze od rzeczywistości, chociaż na jawie byłyby przerażające... Tysiące wątpliwości i brak słów, żeby wytłumaczyc o co tak naprawdę chodzi. Przecież kiedyś 'wszystko się samo załatwi'. 

Nawet poszukiwania Sardynii na mapie nie zmienią poczucia, że nie jestem na swoim miejscu, że powinnam byc zupełnie gdzie indziej. Gdyby to tylko było realne... Zapakowac kilka osób do plecaka i iśc zacząc wszystko od nowa, uciec po raz kolejny. Bo tak jest łatwiej... Tyle razy wybierałam 'to co łatwe' a potem nigdy nie było sposobu, żeby się z tego wycofac... Łatwo radzic komuś, chociaż wiesz, że i tak ma w dupie to co mówisz, to że jesteś... Łatwo się uczepic złudzeń i miec nadzieję, że to się jednak spełni. Tylko, że każde marzenie w końcu się skończy, a wtedy zostanie tylko poczucie, że trzeba było byc na tyle silnym, żeby wtedy coś zrobic. Tyle chciałoby się powiedziec, tyle zrobic, ale wszystko blokuje strach, że przekroczy się granicę, zburzy wszystko co już się ma i trzeba będzie odejśc. 

I tak nic się nie zmieni... Nikogo nie da się przekonac, żeby zawalczył. Szczególnie kiedy samemu nie chce się walczyc. 

Położyc się na trawie, patrzec w niebo i przeczekac wszystko.

I naprawdę nie chcę widziec tych wszystkich rzeczy, które zauważam. Nie chcę myślec, że wszystko powinno się potoczyc inaczej, że byłoby lepiej. Ale tak jest i już... Najgorsze jest to, że nigdy nic nie będzie takie. 

A największe przerażenia wywołuje myśl, że jego może kiedyś nie byc...

Fajnie jest wiedziec, że jest ktoś kto rozumie.