Nie jest tak łatwo zrobić to co mówisz, mam wrażenie, że się poznałeś na mojej dawno podejrzewanej tajemnicy,

a może wcale jej nie ma, może nic już nie ma.

takie słabości serca, słabości mnie.

Rozwielościowe rozdwojenie ściga moje sny, i coś jeszcze czego nie potrafię nazwać

co boję się uświadomić, nie potrafiłabym nic z tym zrobić.

pustka w głowie, jestem zmęczona dążeniem, mam dosyć udawania,

mam dość wiecznego bicia się z powietrzem,

nie wiem czy w ogóle chcę to zrobić, czy jest to możliwe,

bo to jestem po prostu ja w całym swoim jestestwie, okazałości i czarnych barwach.

albo raczej już dzisiaj są to odcienie szarości, wszystko wyblakło.

nie powinnam używać siły, nie mogę już dłużej naciągać tej szklanej bańki,

nie poczuję się już jak w domu po długiej podróży, nie poczuję że skończył się koszmar,

że wszystko razem ze mną jest tutaj na właściwym miejscu.

nie chcę więcej ustępować, ograniczać się. 

chcę się w końcu zerwać z tego, ale ciągle wracam, nie potrafię już inaczej. im dalej tym jest ciężej.

Wyobrażenie jest takie słodkie, takie zimne. 

Perfekcja.